Olaylar tüm sıcaklığını korurken biraz olsun kendimize gelir gelmez barakaya dönmeye karar verdik. Zaman algımız yitmiş bu sefer mekan algımızı da yitiriyorduk. Beyler bir an kendimo baraka da bile zannettim amk. Durum o kadar kötüydü. Konuşacak çok şey olmasına rağman, herkes birşeylerden çekiniyor, olaylara anlam verdirmeye çalışıyordu...

Hepimizin gözünü gömü bürümüştü. Tek emin olduğum şey bu. Bunca şeyen rağmen ne Karaobayı terk ediyorduk, ne de arama çalışmalarından vazgeçiyorduk...

Bizi etkisi altına alan şey, bizi ordan uzaklaştırmak istese de gözümüz öyle bir kapanmıştı ki her şeye rağmen gömüye odaklanıyorduk.

Allahımm! aslında başka bir şey de düşünmüyorduk.

Beni en çok hayal kırıklığına uğratan şeyleden biri de furkan oldu. O korkusuz şöyle yaparız böyle yaparız diyen furkan buz gibi kesilmiş karşımda duruyordu...