Odaya dolan ışık hüzmesi gözlerimi kör etmişti.
Radyo cızırdamaya başladı.
O gelmişti.
Sanki yıllardır tanıyor, bugünü bekliyordum.
Paralize olmuş kıpırdayamıyor ancak çok mutluydum.
Utanma duygusu yoktu içimde.

Anlatması hem çok kolay hem de çok zor.
Nasıl desem, içime bir duygu yerleştirildi o gün.
Ancak bu duyguyu yaşamış olanlar bilir.
Ne yapacağını biliyordum bu yabancının.

Birden yere kondu.
Ayakları yerdeydi artık.
Ne zaman ne de yer kavramı kaldı bende.
Alt üst olmuş sanki tavandan aşağıya bakıyordum.

Galiba onu sadece ben görebiliyorum.
Öteki alemlerden gelen bir ziyaretçi.
Tanıdık biri, kesinlikle daha önce iyi dosttuk.
Tamam da, onu ben nereden tanıyorum?
Eski dostumu nasıl unuttum?
Nasıl bu kadar iyi hissettirdi?

Ve bir anda kayboldu.
Evime geldi, bana bu duyguyu anımsattı.
Rahatladıktan sonra konuştuklarımızı anımsadım.
Dedi ki
ilk harfleri oku.