Bu aradaki zamanı özetlemek gerekirse varoluşsal sorgular içerisindeydim diyebilirim. Neyse geçelim orayı. O artık aşina olduğum kilit dönüşü ve kapı açılış sesiyle irkildim. Bu sefer süslü hareketlere girişmeden ve tek kelime dahi etmeden kolumdan çekip dışarı çıkardı. Karanlık olmuştu dışarısı. Zamanı ölçecek bir ölçütüm olmadığından bunu anlamam pek mümkün değildi. "Açsındır herhalde." dedi. Tabi açtım amk. Eski bir tip transitin ön koltuğundan bir şeyler alıp döndü. Elinde yarım ve pek taze gözükmeyen bir ekmek ve 10 tane kadar küp şeker vardı. En azından kan şekerim düşmez diye düşündüm. "Bayılmaman için biraz fazla yiyecek getirmiş olabilirim." dedi. Ekmekten bir ısırık aldım ve buna pişman oldum. Birkaç küp şeker emdim. Su istedim. Yine aynı yerden deri bir matara getirdi. Deri matara ne alakaysa amk ortaçağa geçtik bir anda. Buna niye bu kadar taktıysam işte... Ters bir bakış fırlatınca hemen kafama diktim suyu. Deri suyu demek daha doğru olurdu. En azından susuzluğum geçmişti. Şekerleri cebime tıkıştırdım, ekmeği kibarca bizimkine verdim. Çok sevindi yemediğime. "Gel." dedi ve arabaya bindi. Ben de yanına oturdum. Issız ara sokaklarda bayağı bir dolandık. En sonunda eski bir büfenin önünde durduk. içeriye girdiğimizde - ki ben bu konuda pek hevesli değildim.- patron büfeciye selam çaktı.