Üniversiteye yeni başlamış, yaşadığı şehirden başka bir şehre okul dolayısıyla tek başına yaşamak suretiyle taşınmış birisiydim. insan bazen bir yerden bir yere yaptığı küçük bir otobüs yolculuğunda bile geride bırakabildiğini sanır gece yastığa kafasını koyduğunda kaçamadığı şeyleri. Bir şehir değiştirmek ise geçmişte bırakacak bir hayatı olanlar için oluşabilecek en büyük fırsatlardan birisidir. Birisi vardır hayatınızda, bir şeyler ters gider, gökyüzü artık güneşe sadece yüzünü asarak ev sahipliği yapan bir haline gelmiştir, tahammül seviyeniz kalmamıştır aldığınız nefesteki oksijene dahi. Bu seçeneklerin arasında kendimi kaybetmek üzereyken üniversite çağına gelmiş, yaşadığım bir kaç tatsız arkadaş ve ilişki ikilemlerinden usanmış yani kısacası üniversitenin, başka bir şehrin çözüm olabileceğini düşünmüştüm. Velhasıl üniversiteye yerleşmiş, yeni hayatın verdiği zorluklarla baş ederken gerçekten de kaçmaya çalıştığım şeyleri bir nebze de olsa unutmaya başlamıştım. Aile özleminden kaçamayacağımı da anladığım zamanlara denk geliyor bu zamanlar. Okula başlayışımın üzerinden bir ay geçmiş, ufak tefek arkadaş ortamım oluşmuştu. Ancak ilişki bakımından kafamda hiçbir şey yoktu. Geçmişin verdiği yorgunluklardan arınabilmekti istediğim. Bir gün trende, kulaklıklarımı takmış düşüncelerin sessiz çığlıkları arasında bir nebze de olsa sesimi duyurabilmeye çalışıyordum. Ta ki bu sessizlik, sessizliğe sebep olan onca çığlığı susturacak bir uyanışla yerini haykırışlara bir bakışla bırakana kadar.