Herkesin beyninin içinde kendi dünyası var, bunu her farkettiğimde kendimi daha da yalnız hissediyorum. O kafanın içinde kendi planları, hayalleri, düşünceleri var; o dünya onun her şeyi gibi, ama hiç kimse; annen baban bile o dünyayı umursamaz, hepsi kendi dünyasında kaybolmuştur çünkü.

Çok benciliz. Konuşurken bile karşıdakinin ne söylediği gibimizde değildir, can kulağıyla dinlemeyiz; bir sonraki söyleyeceğimiz cümleleri hesaplarız.

Özet: Hepimiz bencil huur çocuklarıyız.