ilk günler sakin geçiyordu tanışma fasılları kendini anlatma onları tanıma derken günler birbirini kovalıyordu. Ama yine de ıssız bir yer olması can sıkıyordu, karakolun karşısında ki dağın yamacında 20 hanelik terk edilmiş bir köy vardı. En son 4 sene önceye kadar köyün muhtarı ve ailesi yaşıyormuş sadece onlar da geçim sıkıntısından dolayı göç etti dediler. Allah’tan Akif komutanımız gün görmüş adamdı bizi sıkmaz arkadaşı gibi davranırdı tabi bizim insanımıza iyilik gelmez Akif Komutan insan gibi davranınca hemen hayvanların kimyası bozuluyor zütü başı dağıtıyorlardı. Dağlar o aptalların “Vurmayın gomtanım” sesleriyle inliyordu.
Bende kendime aralarında en eğitimli olan Zaferi badim olarak seçtim. Zafer Nevşehir doğumlu , istanbulda yaşayan Lise mezunu iyi bir çocuktu, üniversiteyi şehir dışında kazandı diye maddi durumlardan dolayı ailesi göndermemiş o da askere gelmiş, babası da esnafmış askere gelmeden önce o da babasının yanında esnaflık öğreniyormuş ,askerden sonra da o işi düşünüyordu ama kafa çocuktu melankolik duygusal ve acıklı bir yanı da vardı. hep devamlı Dostoyevski okur, Mazhar-Fuat-Özkan’ın “ Mazertim var asabiyim ben” şarkısını dinlerdi.