mezardan yazıyorum

insanın içini ürperten mezarlıklar bir süre sonra eviniz yatağınız olmaya başlıyor, üzerinizde kilolarca toprakla.

topraktan gelip toprağa gidiyoruz üzerimizde gezen onlarca böcek ve çıyanla.

arada bir gelen yakınlarını manevi huzurda ziyaret edenlere dikkat ediyorsunuz, kimi ağlıyor, kimi alışmış...

kimi de artık başka şeyler düşünüyor senelerdir yokluğunu çektiklerinin mezarına üç beş kök çiçek ekerken.

her ölüm erken ölüm ya,yine de yaşamış diyorsunuz çocuğunu görmüşlere,
esas acının ne olduğunu anlıyorsunuz bakarken çocuğunu gömmüşlere...
şükrediyorsunuz arasına katıldığınız için bunu yaşamadan ölmüşlere.

bir de sevgilisini kaybedenler gelir bazen mezarlığa onların acısı daha değişiktir.
bir an için derin yaraları vardır,en çok ağlayan topluluktandırlar henüz yaraları deşiktir.
sonra sadece üç beş tanesi kalır yılların etkisiyle ziyaret eden, ki onların aşkı gerçektir.

en çok mezarlıkta saklambaç oynayan çocukları severim.
kendi çocukluğumda korkardım tabi, onlar da korkar bilirim,
yine de korkuya karşı durmayı bilirler.o yüzden hiç söylemem saklandıkları yeri
arkamda tutmaya çalışır, saklanacakları yerler gösteririm, duymasalar da hiç çıkmayan sesimi..

kuşları da unutmamak gerekir. yaşarken bir şey paylaşmadağınız kuşları, onlar sırdaşınız olur..
gelen gideniniz yoktur ki kuşlardan başka çoğu zaman.ama geceleri sırdaş kuşlar bile kaybolur.
ışıksız karanlık mezarlık... arada yağmur yağar geceleri, ıslanır toprağımız, şimşekler aydınlatır solgun taşlarını arkadaşlarımın
ağaçlar sanki zebaniler gibi bir görünür bir kaybolur karşımızda,o zaman bedenim olmasa da titrediğimi hissedirim yalnızlıktan.

mezarlıkçı var iki-üç tane
al birini vur ötekine..
görmezmiş gibi gidilecek yeri
para toplamak olmuş bütün zoru derdi..

işte böyle ölümden sonra gelen yalnızlık,
işte böyle sonu bilinmez tabirsiz karanlık,
yaşıyorsunuz sağlıkla, mutlu; olsa da bir anlık
kıymetini bilmeli ömrün,ev olmadan mezarlık..

çünkü unutmamak gerekir,
gözümüzü bir avuç toprak doyuracak