beyler drogba cidden istanbulda capsliiii

aynı yaşta olduğum bir arkadaşımın kan kanseri şüphesiyle hastaneye yatırıldığını duyduğum anda içimden engelleyemediğim müthiş bir kıskançlık duygusu yükseliyor. kıskanıyorum çünkü; benim yaşama isteğim yok, bu hayatı yaşamak yerine istemeye istemeye sırtımda taşıdığım bir yük olarak görüyorum, daha fazla sürüklemek istemiyorum kendimi mecburiyetlerin peşinde ve bu hayatı kendi ellerimle sonlandırmaya da inançlarım müsaade etmiyor. aklımdan aynı anda onlarca şey geçerken gözlerim doluyor, bu yaşta beni böyle zayıf ve güçsüz bırakan her şeye öfkeleniyorum ve direnemeyip kolaya kaçtığım için kendimden nefret ediyorum. umutlarım, hayallerim bir sis perdesinin ardında kaybolurken neden ölümcül bir hastalığı bile kıskanır duruma geldiğimi, aynaya bakarak bir zavallıya soruyorum, soruyorum...