+1
*cenazenin üzerinden 1 haftaya yakın bir süre geçmişti ve artık herkesin kendi hayatlarına dönme zamanı gelmişti. babamızı kaybetmenin acısı tabi ki çok büyüktü ancak olgun düşünmek gerekirse onun bir daha geri gelmeyeceği gerçeği ortadaydı. ayaklarımızın üzerinde daha sağlam durmak zorundaydık artık.. annemizi yanlız bırakacaktık. oysa o bugüne kadar hiç yanlız kalmamıştı. nasıl alışacaktı yanlızlığa ? ne yapacaktı koskoca evde bir başına ? geçirdiğim zor dönemler de deryanın ailesi çok destek olmuştu bize.. deryanın annesi sürekli annem ile ilgileniyor , mustafa abi ise bir eksiğimiz varmı diye gün aşırı arıyordu.. 1. dereceden akrabalarımın yapmadıklarını onlar yapıyordu.. derya da elinden geldiğince destek olmaya çalışıyor , kafamı dağıtmak için her yolu deniyordu.. ancak bu olayın üzerinden biraz zaman geçmesi gerekirdi normale dönmem için.. hep hayatımda bir ekgiblik olacaktı ve ben böyle yaşamaya alışmak zorundaydım artık..
