siz hiç evden kaçtınız mı lan

babamın çenemdeki eli çenemin altına indi... bir şey yapacaktı ama ne yapacağını kestiremiyordum... ki hiç dövmezdi ama çok kızardı... zaten sözleri dayaktan daha çok acıtıyordu... hani dövse iyiydi, biraz canım acır, sabah uyanınca unutur geçerdim... ama dövmezdi işte...

bak dedi, bak... yüzüme bile bakmıyor... babasının yüzüne bile bakmıyor... büyümüş de babasının yüzüne bakmıyor... lan dedi, lan ben senin babanım, baban... sabahtan akşama kadar sizler için çalışıyorum, milletin ağız kokusunu çekiyorum. kim için, sizler için... evlatlarım okusunlar adam olsunlar diye ciğeri beş para etmeyenlerin ağız kokusunu çekiyorum be... utan, utan... bir de sen kardeşlerine örnek olacaksın. utan... utan... istemsizce babamın yüzüne baktım... çenemi sıkıyordu... canım acıyordu... umursamıyordum bile, babamın sözleri canımı daha çok acıtıyordu... beyaz sakallarını gördüm, babamın çalışırkenki halleri geldi aklıma, çalışma elbiseli babam, işverenler... okula gidişim, dönüşüm... her şer ama her şey o an gözlerimin önünden geçiyordu... babamın ağzı oynuyordu, belli ki kızıyordu... bağırıyordu da... anama baktım, elleri çenesinde, dokunsan ağlayacak gibiydi... o an ne yaptığımı bilmiyordum, sağır olmuş gibiydim...

babam hiç dövmezdi bizi, keşke o gün de dövmeseydi...