yıllardır aşamadığım vicdan azabı

bak panpa,
ilk once sunu bil ki yaptigin asla senin pesini birakmayacak. birakacak olsa 6 yil sonra burada bu baslik acilmamis olurdu. vicdan azabi cekiyorum diyorsun ya, iste o vicdanin oldugu icin omrun boyunca bunun pismanligini yasayacaksin.

fakat bu pismanligi sadece efkarlanarak cekmek ve efkarlanarak daha da buyutmek zorunda degilsin. hatta bu pismanligi guzel bir gaye icin gerekli enerjiye cevirebilirsin. yapman gereken sey zamaninda bir insana verdigin acinin karsiliginda baska insanlara mutluluk veya rahatlik vermen.

bunu yapmak icin trilyoner olmana gerek yok, bedavaya da yapabilirsin. git darulaceze'ye, cocuk esirgeme kurumlarina gonullu ol bir seylere. mesela cevrendeki bir cocuk esirgeme kurumuna git, ne yapabilecegini sor, duzenli ziyaretler ile 5-10 cocugun abiligini yap, onlarla konus, yanlis islere (numan gibi) girmemeleri icin tavsiyeler ver. birkac arkadasin ile konus, uc kisi bes kisi gidin. sadece 2 saatinizi alir ama o cocuklar icin anlamini ve degerini bilemeyebilirsiniz. belki biriniz gitar tingirdatiyordur, biriniz de sarki soyler, bir aktivite olur, degigiblik olur, guzellik ve incelik olur. belki bir cocuga bir cihaz, esya vs. lazimdir, gidersiniz mahallenin esnafina yardim istersiniz, olur ya belki siz temin edersiniz.

inancli degilim diyorsun ama su saniye aklima baska bir ornek gelmedigi icin yaziyorum: memlekette on binlerce cami var. 10 tanesi 20 tanesi tek bir para babasi tarafindan yaptirilmistir o camilerin ama binlercesi elinden geldigi kadar yardim eden 100 kisiyle 200 kisiyle yaptirilmistir. sunu demeye calisiyorum: cami dikmek icin trilyoner olmayi beklersen dikemeden gidebilirsin. sen de elinden geldigi kadariyla, maddi degilse manevi olarak bir seyler yaparsan kalbinin hafifledigini, tasidigin yukun azaldigini hissedeceksin.