kübra

bugün tam 1 yıl oluyo ayrılalı. ne ben seni unutabildim ne de sen beni... biliyorum. ikimiz de birbirimizi deliler gibi seviyoruz hala. ama aramızdaki engelleri aşamadık bi türlü... insan bir kez severmiş. seninle geçirdiğim o 7 ayı hiç bitmeyecek sanırdım. her sabah kalkıp beni aradığında o uykulu sersem hallerini özledim, sesini özledim kokunu özledim.. ne yapsam geçmiyor içimdeki acı. 1 yıl değil 11 yıl da geçse üstünden, ben seni unutmam... biliyorum senin yerini kimse dolduramayacak, zaten senin yerini doldurmayı hiç düşünmedim. buna da mecalim yok açıkcası. yapamam.. ona da kübram derim. nasıl ki kötü oyuncular rol yapamaz, bende aşık rolü yapamam.. kimseyi incitmeye de niyetim yok. bi tek seni isterim...

insan bi kez severmiş gerçekten. senden önce gelip geçenleri gözümün önüne getirdikçe gülerdim bu söze. meğer ben senden başka kimseyi sevmemişim. seninle ilgili en ufak bir ayrıntıyı bile unutmuyorum. ilk tanıştığımızda o utangaç sözlerin, sevgili olduktan sonra tatlı itirafların, bana kızman, ses tonun, saçların... hiç birini unutamıyorum. unutmaya da kalkmadım ki. unutup ne yapacağım. başka bi kız bulup her şeyi baştan onunla mı yaşıycam. inan öyle zor ki imkansız hatta. ben sabretmeyi seçtim, belki ödüllenir sabrımız. bi umut işte. yapacak başka bişeyim yok.. ayrılık bu...

belki cennette kavuşuruz. ama biraz kirlendim, belki yanına gelemem. affet sevgilim...