bir hikayem var dostlar

kız yavaş yavaş eve gitmem lazım dedi panpalar, bende tamam tabiî ki dedim.
kızı aldığım durağa zütürdüm, çıktım bende arabadan sarıldık bidaha ama bu sefer arkadaş gibi değil, sanki ikimizde birbirimize karşı bişey hissediyormuş gibi sarıldık. ( yada ben öyle hissettim)

panpalar o gün hayatımın en güzel günlerindendi. eve gidiyorum arabayla çok mutluyum lan. pederi aradım.

-alo baba ben bugün gökhanlar da kalıcam.

-tabi oğlum kal sormana bile gerek yok :d.

-biliyorum baba merak etmeyin diye aradım zaten.

-tamam geç yatmayın, yarın işe geliceksiniz.

-tamam görüşürüz.

gittim gökhanlara,
-ulen dedim gökhan bu kızı gerçekten seviyorum oğlum varya bu kız olmasa başka hiç kimse olmaz.

-oğlum çok bağlanma bak biliyorsun bizim durumu.

-ya kanka sen ne diyon ya, daha 2 gündür tanıyorum şuan onun için canımı bile veririm amk.

-oğlum sana diyorum ki çok bağlanma . kötü bişey olur ayrılırsınız dayanamazsın. hem daha sevgili bile değilsiniz ki amk.

- ver şu sigarayı giberim şimdi, ne sevgili deiliz lan, kızın bana bakışını benden iyimi bilecen :d.

- ben dedim diyeceğimi kardeşim, biliyosun senin için canımı veririm. gerçek kardeşim olsa bu kadar sevmem. şurda elini kaldırsan vursan bana gık demem. ama birader kız milletinin işi belli olmaz.

-eyv kardeşim önerini dikkate alıyorum ha giblemiyorum sanma :d

-eyvallah. ağzını gibeyim o sigarayi yak artık :d


Sabahına kalktık gene işe gittik, gökhanların evine geldiğimizde içim içimi yiyordu...