+4
edit:uzun yazdığımı farkettim, içimdekileri dökmek istedim
o sıralar 7-8 yaşlarındaydım. deprem olduğunu duyunca sabahtan çıkıp umarım bişey yoktur telaşıyla gidişimizi hatırlıyorum. telefonlarla ulaşmak mümkün değil, haberler bi öle bi böle diyo. bursa civarlarında akrabalarımızın(2 ev) evlerinin yıkıldığını bir kısmının öldüğünü bi kısmının göçük altında olduğunu öğrenmiştik.
adapazarına girerken ortadan ayrılan o köprüyü hiç unutmadım.
adapazarı içerisinde şeker fabrikasının bahçesinde birsürü çadır kurulmuştu.. diğer akrabaları burda bulmuştuk. feryatlar,ağlamalar. sonrasında göçüğe gittiğimizi hatırlıyorum. burda enkaz kazan dev gibi amcalara su taşıdığımızı hatırlıyorum. neden bilmem hala o amcalar dev gibi canlanır gözümde.
insanları kurtarmak için akıtılan terin heybetinden olsa gerek.
bu sırada tekerlekli bir sanayi tüpünün cadde ortasında yanması, itfaiye nin suyu sıkar sıkmaz düşüp hızla ayakta kalan binadaki kahveye girişi, masaların sandalyelerin havada uçuşmaları ve olmazsa olmazlarımızdan çığlıklar, hıçkırıklar,feryatlar.
kızılayın iyice eski çadırlarında sıkılıp bi top bulmuştum fabrikanın bahçesinde. öyle kendi halimde oynarken kafası sargılı bi abinin gelip benimle maç yapmıştı. hayatımda yaptığım en acayip en zevkli,en garip maçtı. şimdi düşünüyorumda neler yaşamıştı kimbilir.
ihtiyaçlarımızı karşılamak için o fabrikanın lojman gibi bi yerinde kalan teyzeye giderdik.o kırışık yüzünün nasıl acıyla yandığını, köşeye çekilip sakin sakin gözyaşı döktüğünü unutmadım.
ondan sonra her gece bu gece deprem olmasın diye dua ettiğimi hatırlıyorum.
o yavşak mütahitlere hiçbişey olmayınca, deprem zina yuvalarını vurdu vaazlarını verenleri görünce, yıllar sonrasında o kente tekrar gidip hala yıkık duran evleri, sokakta yatıp kalkan annesini babasını kaybetmiş 3 kuruş için arabaların önüne atlayan çocukları görünce
bu işin kaderle, allah la çok ta alakası olmadığını farkettim.
özet: ben 17 ağustos u unutmadım.
ha unuttuğum bişey var.ne zaman deprem aklıma gelse şunu düşünürüm,bi daha nerde olursa olsun ne zaman olursa olsun ilk işim kazmamı küreğimi alıp koşmak olacak enkazlara.
