hayatımı mahveden ilişkimi anlatıyorum

...

-vay kardeşim gelmiş.
işte, hasan’ın da gözlerinin içi gülüyor,
Ve hasan’ın seslenişiyle bana dönüp selam veren herkesin..
Kaybedince kıymeti anlaşılırmış ya,
Ruhumu geri verseler bana,
Öyle bir sarılacam, öpüp koklayacam ki “lan bi daha seni bırakan muallak olsun” diye burnumu sürttürecem karnına,
Huzur, yemek içmek gibi, nefes almak gibiymiş, o dönemlerde anlamıştım,
Bi insanın göğüs kafesi her 47 saniyede bir mütemadiyen daralır mı!
Hiçbir düşüncem, beklentim yok hayattan,
Unutmak istiyorum sadece, ızdırabımı bişeylerle dindirebilmek.
Yine takılıyor hasan volkan’a her zamanki gibi, bel altı esprilerle;
-duydun mu daylami?
-neyi?
-volkan ‘a ev tutmuş müteahhit sevgilisi
Herkes gülüyor volkan dışında, olan bitenden tüm detaylarıyla bi o haberdar,
-gibtiredin müteahhidi, yürüyün içmeye gidiyoz,
-ya ben, şey yapmam lazım!
-yürü lan, zütün başın oynamaya başladı yine, kanamalı karılar gibisin dıbınakoyayım!
-tamam hasan, yüklenme artık, hadi bırakın oyunu..