metrobüste kızılötesi ile kız kaldırdım

çaresizliğim hastane koridorlarında devam etti günlerce... ne sınavlar, ne iş ne de hande umrumdaydı.. hande defalarca mesaj atsada, arasada; telefonun sesleri hastane koridorlarında yankılandı günlerce, haftalarca...

doktorla son görüşmemizde boğazını delmek istemediklerini, tedaviye acil olarak başlarlar ise başarılı olma ihtimalinden bahsediyordu.. babam iyi olacaktı... içimdeki hüzünü kaplayıverdi umut denilen lanet hastalık.. lanet hastalık diyorum çünkü yaklaşık bir sene yaşadım ben bu hastalıkla..

dondurdum okulumu, salim abiyle konustum ve tam gün aralıksız çalıştım.. pazar günleri dövizci kapalıydı, o günlerde de sahaflardaki eski dükkanımda çalışıyodum.. handenin aramalarına kayıtsız kalmıştım..onu görebilecek gücüm yoktu.. zaten zamanla aramaları seyrekleşti.. mesajları kesildi.. içimdeki yeşeren umut, onun umudunu göreltmişti.. benim umudum, onunla yaşayamadığımız aşkımızın celladı olmuştu...

bana demeyin şimdi neden arayıp söylemedin kıza diye.. ne diyecektim? abim beni kandırdı.. annem babam beni kandırdı.. babam ölüyor yetiş mi diyecektim? aklım ailemde olmalıydı.. seçme şansım yoktu.. ben doğru olanı yaptım.. bir kez daha seçme hakkım olsaydı yine yanardım bu ateşte...