metrobüste kızılötesi ile kız kaldırdım

biliyordum "utanma" diye bir kelime varsa, bizim eve hiç uğramamıştı.. etrafımızdaki insanların alaycı bakışları arasında nişan hazırlıkları adı altında rezilliğe şahitlik edecektim.. ama kızmayın hemen bahanemiz vardı beyler.. - abimin mürvetini görmeliydi babam... bu sözler yıkmıştı artık yüreğimi.. organlarım iç içe geçmişken, annem hazırlıklara başlamıştı bile... babam ise durgunluğu ve suskunluğuyla duruyordu.. onlar sanıyordu ki babam razı.. alan razı, veren razı..

onlar nereden bilecekti ki babamı? yarım ömrünü devirmiş eşi bile tanıyamamışken babamı, abimden medet ummak zırvalık değilmiydi..

babam durgundu, çünkü üzülüyordu haline, üzülüyordu bizi daha yolun başındayken bırakıp gideceğine..
babam suskundu, çünkü küsmüştü artık hayata.. karşılığı bu mu olacaktı der gibi bağırıyordu sessiz çığlıkları evin dört bir yanında..