ömrümün sonbaharında

takvime bakarsak ömrümün ilkbaharını bitirmek üzereyim, ama kendimi sonbaharımın sonunda gibi hissediyorum panpalar.

güne her ne kadar mutlu başlamak istesem de, sevginin ve sevgimin değerini bilmeyen insanlar kolumu kanadımı kırıyor benim. sevmek, düşünmek, bir şeyler karalayabilmek, sevdiğim yanımda iken bile onu özleyebilmek istiyorum; ama yalnızım.

takvimime doğru işaretlemişsem, bugün yalnızlığım bir buçuk yaşını iki ay geçmiş. bu bir buçuk (gibi) sene içinde mutluluklar ve hayal kırıklıkları birbirini kovaladı, nasıl olduğunu ben de anlamadım ama hayal kırıklıklarım hep galip geldi.

insanlar sevgiyi bambaşka kavramlarla arar ve sınar olmuş günümüzde, karşısındakini önemseyeni önemsemiyor artık toplum. tüketim seviyesi arttıkça sevgiyi, yakınlaşmaları da tüketir hale gelmiş toplumumuz.

iki cümle ile bir adamın hayatını toparladığım oluyor; ama kendime gelince işler tamamen tersine dönüyor. kendi sorularıma cevap bulmaya çalışırken boğuluyorum derinliğini bilmediğim anlamlarında...