aslında böyle melankoli takılmayı sevmem,
ama bu aralar hayatım boyunca yalnız olmadığım kadar yalnızım. maddi anlamda değil, manevi anlamda. etrafımdaki insanlar kuru kalabalıktan ibaret..
inci sözlüğü yaklaşık 1.5 yıldır biliyorum, takip ediyorum. yazar olmak ise geçtiğimiz yaz nasip oldu.
o günden beri hayat benim için bir anlamda farklı,
iş gününün stresi ve onun yapay samimiyetleri(samimiyetsizlikler diyelim ya da), yaklaşan askerlik, özel hayatımda sağlam bir ilişki tutturamamış olmam, ailemden uzak oluşum, adam gibi adam diyebileceğim kanka diyebileceğim adamlarla aramdaki yüzlerce kilometre..
bu sözlüğe girip 3-5 gırgır şamatalı başlık görüp güldüğümde, ağzıma geleni sayıp-söyleyip rahatladığımda, sizlerin -büyük kısmı tıraş olan
* - heyecanlı hikayelerini okurken, sanki tüm bunlar aslında yokmuş, varsa bile geride kalmış gibi hissediyorum.
içinde olmayana ya da gereğinden fazla ciddiyetsiz davranana göre aslında bir gibim etkisi olmayabilir bu sözlüğün,
ama bana göre insanların dışarıdaki insan kılığına girmiş kurtlardan daha insan, espirilerin daha zekice, hüzünlerin daha saf, samimiyetlerin daha gerçekçi olduğu ender yerlerden biri bu sözlük..
gün gelir devran döner, kimin başına ne geleceği, neyin nereye varacağı belli olmaz ama ne olursa olsun bu sözlük ve içinde paylaştığım duygularım hep hoş bir parçam olarak kalacak içimde, nereye gidersem gideyim ve kim olursam olayım yanımda zütüreceğim..
ve belki bu entry am züt meme feryatları arasında giblenmeyecek, belki bir kez bile okunmayacak ama benim, sadece benim bile onu buraya yazabilecek kadar insanlaştığımı bilmem yeter, gerçek sandığım basma kalıp hayatımdaki sıradanlaşmışlığıma rağmen..
neyse, bu ilk ve muhtemelen son duygusal entrymdir.. hep o
farid farjad paylaşıp gece gece beni bunalıma sokan bin yüzünden aq..
,
.
.
özet: sevildiğinizi bilin muallakler..iyi ki varsınız..
