15 yıl önce

ben annanemlerde kalıyordum. onların evinin yanındaki okula gidiyordum. çok berbat bir mahalleydi. ama orada doğdum büyüdüm. oranın kokusu bambaşkadır. sefillik içinde büyüdük. sınıf arkadaşlarım, kürt türk demeden birbirine sarılıp fotoğraf çektiriyor, annanelerimizin yaptığı ekmek arası beyazpeynir ve domates lerimizi tenefüslerde paylaşıyorduk. Kimisinin gömleği yırtıktı kimisi 50bin lira ile 1 gün geçirmek zorundaydıi kimisinin ailesi şiddet uyguluyordu kimisi üvey babasından dayak yememek için başka ailelerde kalıyordu. ama her şeye rağmen mutluyduk. insandık. vicdanımız vardı. sonra büyüdük ve insan ayırımı yapar olduk. sen fakirsin diyip fakire bir tekme de biz atarolduk. biz böyle değildik. o ekmek arası yediğim şey şuan yediğim en güzel en pahalı yemekten bile güzel...

eski mahalleme gittim gecen. en yakın 3 arkadaşımdan haber alamıyordum. sonra öğrendim ki birisinin annesi başka adama kaçmış, birisi uyuşturucudan ölmüş diğer 2si de intahar etmiş. biz böyle değildik beyler. ne oldu da canavar olduk biz! insandık biz insan. araştırıyorum, neden intahar ettiklerini. fakirlik ve fakirlik! yazıklar olsun. arkadaşım açlıktan ölmemek için intahar etmiş! biz insan değiliz ve kendimden utanıyorum artık! şükür karnım tok sırtım pek. ya su soğukta karnı aç olupta elinde imkanı olmayan insanlar. biz vicdansız değildik.

özet: bakmayın bana yine kafa şişiriyorum işte. insan diye geçinelim biz. gün gelecek herkes o ekmek arasına kurban olacak