4 yıl

güzel bi akşamdan sonra ailesi neslihan'ın kalma konusu açıldı. Onlar okul relaxtı aga. devam sıkıntıları yoktu. Zaten kimse iplemiyordu artık onun okulu bitirmesini evlenince de bitirirsin nolcak diyolardı. Artık bende iyice adapte etmiştim kendimi evlenmeye okulu bitirip askere gider gelir diyordum. "kalsın" dedi babası "ne kadar istiyorsa" dedi. "Sağol baba" dedim. yine reflex olarak. herkes bi anda bana baktı, ama kimse yadırgamadı. Neslihan'da o masadan sonra benim aileme de benimle aynı hitap kelimelerini kullanmaya başladı. Günler güzel geçiyordu, kavgasız gürültüsüz devam ediyordu hayatımız, artık aynı odada kalıyorduk neslihanla, kimse karısmıyordu. Vize zamanı gelmişti. Bahar vizeleri hey yavrum hey sıçtık doğru düzgün derse bile gitmiyordum. Notları topladık hocalar yüzüğü gördü kaybının sebebi belli oldu falan derken, taklayla atlattık vizeleri de sıkıntısız. Soluğu istanbulda aldım vizenin bittiği gün.