zombi günlükleri

bricid barzosken (dovhakiin) gün 57...
saat 13.25...

artık umut kalmadı. bir tek ben kaldım. haftalar sonra bulduğum ilk insan teknolojisi bu laptop, kendi laptopumu 2. köprüden kaçışım sırasında düşürmüştüm. başka şansım yoktu. arkamdan 10.000den fazla zombileşmiş sarıyer halkı koşmaktayken başka ne yapabilirdim...
umut ışıkları söndü artık dayanacak gücü nereden buluyorum bilmiyorum ama bunu okuyan varsa onlara tek bir şekilde yardım edebilirim. gerçi hayatta kalan olduğunu pek zannetmiyorum gördüklerimden sonra... size tek birşey söyleyeceğim, istanbuldan olabildiğince uzağa kaçın! burada tek insan ben kaldım, haftalardır öldürdüğüm zombilerin seyahat ettiğim yolların haddi hesabı yok. artık yoruldum, ruhum yoruldu. bedenim acı çekmenin ne demek olduğunu günler önce unuttu...
umut yok artık, kimse için. son duyduğuma göre dünyada etkilenmeyen tek yer avusturalya ve kutuplar kalmış orası da yakında etkilenir... biz kaybettik, insanlık artık yok olmanın eşiğinde. durdurmak için çok geç kaldım, çok geç...
buradan, bir zamanlar iş bankasının binası olan türkiyenin bir zamanlar en yüksek binası olan yerinden, ölümümü beklerken yazıyorum size. bildiklerimi paylaşmanın vakti geldi artık, birileri bunu bilmeli. ilerde tarih yazıldığında beni unutmayın beyler yaptıklarımı herkes için yaptım. ama en çok da onun için, jasmin için...