zombi günlükleri

kanlı şafak / 2
dovhakiin gün 16
saat 13.20...

sessizce ilerlerken etrafımızı saran zombilere sesimizi duyurmamaya çalışsak da 10 grubun 7 si merkeze ulaşana kadar zombiler tarafından saldırılıp hastalık kaptı yada tamamen yenildi. ben ve sadece 17 kişi daha merkeze varmayı başardık. ama içeri girdiğimizde merkezin zombiler tarafından işgal edildiğini farkettik. oradan nasıl kaçtık hatırlamıyorum ama sadece 5 imiz dışarı sağ çıkmayı başardık. üssün arkasındaki araçların çoğu hasarlıydı sadece 2-3 sağlam araç kalmıştı ve hepsi tamamen korumaız jiplerdi. kafmda daha önce kurduğum b planına göre 2. köprüden anadoluya kaçarak hayatta kalmayı ve binbaşından öğrendiklerimi olabildiğince çok dünya liderine duyurup bu virüs için mümkün olan en kısa zamanda bir tedavi bulunmasını sağlamaktı. bunu diğerlerine anlatacak vaktim yoktu, hemen araçlara binip uzaklaşmalıyız dedim. kabul etmekten başka şansları yoktu zaten...
hava kararmaya başlamıştı, beyoğlundan çıkmıştık ancak 2. köprüden kaçmadan önce sabahı beklemeliydik, gece zombilerin avantajlı olduğu bir zamandı. geceyi geçirecek bir yer bulmaya karar verdik ve sarıyer yakınlarında etrafın sakin olduğu bir bölgedeki bir apartmana sığındık. etraftan sesler geliyordu ama artık buna alışmıştık, kimse seslerden korkmuyordu. konuşurken sessizce konuşuyorduk. o gece size @75 te verdiğim seyahat haritasını hazırladım ve yolladım. uyumaya karar verdik ama birileri nöbet tutmalıydı ama kimse istemiyordu çünkü 5 imiz de uykusuz ve yorgunduk. gece yarısına kadar diğerlerine keşfe çıktığımı söyleyip başka bir daireye çıkıp orada kısa bir uyku çektikten sonra uykumu aldığımı hissedip diğerlerinin yanına döndüm ve nöbet tutacağımı söyledim. jasmin de benimle kalmak istediğini söyledi ama uyuması gerektiğini söyledim. gece sabaha dönmek üzereydi. o gece ne kadar felsefik düşüncelere daldığımı bir ben bilirim. tanrıya kızdım, lanet ettim, küfrettim, ağladım ve yalvardım bütün gece. bunların neden benim başıma geldiğini sorguladım. daha sonra farkettim ki bunlar sadece benim başıma değil, herkesin başına geliyordu ama ben içlerinde hayatta kalan az sayıda insanlardan biriydim. o gece deist olmama rağmen ilk kez tanrıya dua ettim ve öleceksem günahlarımı bağışlamasını diledim. o sırada omzumda bir dokunuş hissettim. korkuyla arkamı döndüm ama bu zombi değil jasmindi. ölmekten korktuğunu son günlerinde mutlu olmak istediğini söyledi. o gece onunla birlikte olduk ve böyle bir cehennem ortamında bile sevgiyi yaşamayı başardık. çok yumuşamışım gibi gelebilir size ancak bu dakikalar hayatımın geri kalanında cehannemi yaşamadığım son anlar olacaktı...