hayatta hep arkada kalan oldum

bilmiyorum başka diyecek neyim kaldı, aynı tas devam ediyor,
yanlız ben, tek başımayımi yine usul usul içiyorum kendi halime,
komşuları gene tanımıyorum, yeni mahallemde kimseyi tanımıyorum desem yeridir,
aynı 5 yaşımdaki çekingen ben,
nereden neye başlayacağım bilmiyıorum,,

hayatın ipi daha 9-10 yaşındayken koptu benim için, belki daha önceydi ben ancak o zaman farkettim.

sonuçta mutsuz birinin teki oldum.
en çok korktuğum şey yalnız ölmek, evet daha bu yaşayım ama bundan gerçekten çok korkuyortum.

gerçekten bana benzer şeyler hisseden varsa pm atsın dertleşelim.
önerisi olan varsa pm falan sallasın.
bilmem ne kadar işe yarar bu yaşta tükenmiş bir adam için. ben tükendim ama yaşamadan tükendim.

yaw çok ciddiyim binler ben hiç yaşamadım ki? hiç
şu an aklıma gelenleri yazdım, hayatımı yazdım, ancak bu kadar, ötesi olmadı, olacak gibi değil.

sorunum pgibolojikmi, gibolojik mi ne gibim bilmiyorum.
gerçekten yanlız kalmaktan korkuyorum.
çünkü önümü göremüyorum
niye diye soracaksanız şöyle;