4 yıl

2 hafta boyunca neslihan'ı hiç aramadım ama elim çok gitti telefona. artık yanlızlığa alıştırmaya başlamıştım kendimi sözlükte takılıyordum. odaya kapanıyordum aksama kadar sözlükteydim. istanbul'a döndüm sonrasında ofiste evde hep sözlük. neslihanla 3 hafta görüşmemiştik ama bana hiç koymuyordu ya da ben öyle sanıyordu. bi gün bir mesaj geldi.

"2 hafta kavrdıbını 3 haftaya da yaymış olman çok ilginç... " ulan sanki ben dedim beni arama diye. mesajlaşmalar aşağıda,

- aklına geldim demek.
- özledim seni.
- bende.
- akşam gelsene.
- geleyim ama kalmam.
- bakarız.
- tamam.
- ne yemek yapayım?
- farketmez.

farketmez dediğimde hoşuma gitmeyen birşeyler olduğunu anlar hep.

- noldu?
- yok bişe
- nasıl yok baya baya umursamaz moda girmişsin.
- senden bulaştı sanırım.
- akşam konuşuruz.

cevap atmadım bi daha. yüzyüze, yolda, telefonda kavgalar bitti artık sıra mesaja geldi amk.