pichellanın günlüğü

bir kırmızı kamyon hatırlıyorum
kocaman tekerlekleri olan, büyükçe bir kamyon
geniş balkonumuzda onunla oynuyorum.

pencerede sineklik telini yırtıyorum
bunu yaptığımda üç yaşında olduğumu söylüyorlar
ama bunu gayet net hatırlıyorum

huur çocuğu bir kız vardı bebeğimi çalan
onunla itişiyorum
her gün oyuncaklarımı çalıyor
kız benden büyük, şişman

ve o günü planlıyorum.
yine geliyor
herşey, her zamanki gibi olacak sanıyor
bebeğin nerde diyor, gel diyorum; 'burda'

onu arka bahçedeki kullanılmayan kümese zütürüyorum
içeri koydum diyorum. kümese giriyor koca zütü arkada
üzerine kapıyı kapatıp, tahta kolu indiriyorum
vuruyor içerden, ben uzaklaşıyorum...

hayatımdaki ilk sır... ilk suç..
hiçbir şey olmamış gibi gidiyorum eve
akşam apartmanda bir gürültü... kızı soruyorlar
polisler falan...
anneme de soruyorlar, ben o sırada salçalı ekmek yiyorum

sabaha karşı buluyorlar...
bir daha bebeğimi istemiyor. bir daha onunla ilgili hiç bir şey hatırlamıyorum.