+2
5 sene önce herkesten çok sevdiğim dedem akciğer kanseri oldu yatağa düştü. bende o zamanlar cafede çalışıyorum öğlen yarım saatlik iznim var yemek için.o gün eve geldim yorgunum karnım tok dedim yarım saat yatayım. dedem aradı.'evladım evde kimse yok karnım aç bir lokantadan bana yemek getirirmisin.'
'çok yorgunum dede, daha sonra getiririm.' ulan dilim kopsaydı demeseydim. dedem rahmetli oldu beyler çok kısa bir süre sonra.ah ulan o yemeği zütürmek için nelerimi vermezdim şimdi.o ölmeseydi ben ölseydim amk.o nasıl bir vicdan azabıdır beyler bilemezsiniz.5 senedir aklıma geldikçe ağlıyorum ki hayvanın tekiyim kolay kolay ağlamam ama bu dıbına kodumu vicdan azabı bitiriyor beni panpalar.ne yapayım yardım edin beyler
