dostoyevski

sen... evet evet sen. herşeyin sebebi tüm benliğimi kasıp kavuran sebebini bilmediğim derinden gelen ve canımı çok yakan acıların nedenlerinden en önemlisi. artık sevemiyorum be adam anlıyormusun artık sevemiyorum. arkadaşlarımı sevemiyorum sevgililerimi sevemiyorum insanları sevemiyorum.ve hep sen ve diğerlerine şu soruyu sormak geliyor içimden neden o harflerle sadece roman yazmakla kalmadınız da akıp giden harflerde aslında akıp giden 'hayat'ı yazdınız. neden yalanlardan mutlu olmamı engellediniz de gerçeklerle nereden geldiğini hissetmediğim acılar verdiniz bana. bazen tanrıya inanmasam da içimden;allah belanı versin dostoyevski, allah belanı versin tolstoy, allah belanı versin london, allah belanı versin stendhal diyorum. evet fyodor bazen inanmadığım allahın senin belanı vermesini istiyorum senden nefret ediyorum ama tüm bunlara rağmen tüm acı gerçekleri büyük bir küstahlıkla suratıma en sert darbelerle vururken bana acı çektirirken bile nedenini ve nerden geldiğini bilmediğim bir duygu kaplıyor bedenimi ve ruhumu 'sevgi'.bana sevmeyi unutturduğun artık kimseyi sevemediğim halde evet allahın belası adam ben seni çok seviyorum tıpkı tüm o arkadaşların gibi...