bugün sadece bu başlıkta saçmalayacağım

bazen sabahları boşlugun içinde buluyorum kendimi yada dipsiz bir uçurumdan aşağıya düşüyorum sürekli eskiden sadace sabahları olurdu birkaç yalancı gülümseme beni kendime getirmeye yarardı ama artık kurtaramıyo beni o boşluktan düşme hissinden hiçbirsey sürekli irtifa kaybediyorum çevremde bi tane bile amlı kalmadı desem yeridir. sabaha karşı her başımı yastığa koyduğumda diyorum kendime bugun dünün aynısı olmamalı yine b,şeyleri değiştirmeliyim. ama hayatı okadar boşvermişim öğlen uyanınca buna değmiceğini düşünüyorum. gençlığımi eritiyorum belkide bunu yaparak. belki doğru olan bu manasız boş dünyada. keşke hiç olmasaydım dediklerimde oluyo hep. en son nezaman birisinin nefesini koynumda hissettim hatırlamıyorum bile. belkide bunlara neden yalnızlık o boşluk diye tabir etmeye çalıştığım şey sadece 3 heceden ibaret olan ama hayatımızı giben yalnızlıktır. ama alıştım bu duruma aldırmıyorum çünkü güne hergün nasıl en zirvedeyken batmaya başlıyorsa benimde hayatımda bu batış her şeyde birgün olucak olan gibi monologlarında beni anlatıyodun sanki bende paylaşayım dedim...