öğrencilik yıllarımda hem çalışıp hem de

bi hafta falan toparlayamadım kendimi, bi çocuğa hak veriyorum bi de kendime bakıyorum , yok diyorum abi ben değilim ki suç ben de değil ben iyilik yapmaya çalıştım tak eden o, gitgellerdeyim, aradım bunu bi hafta sonra, depresyona girmiş iyice babası açtı telefonu, konuşmak istemiyo bi daha aramasın diyo tamam aramiyim de nasıl dedim iyi mi bari, iyi deil dedi, okulu bırakacam diyo, bi kez daha yıkıldım amk, adam da bildiğin köylü böyle garip biri belli zaten sesinden çocuğuna karşı çaresiz git adam gibi oku diyecek bi dam değil, çalışsın diyo, ne kadar amca olmaz dediysem de, dinlemedi beni, kapattık telefonu.

üstünden yaklaşık 3 buçuk sene geçti, hala aklıma geliyo, iyi bi şey yapmaya çalışırken 2 çocuğun kaderiyle oynadım, biri belki benim yüzümden öldü diğeri benim yüzümden işsiz güçsüz kaldı belki şimdi o çocuğu aramaya ne gücüm var ne de yüreğim var, bazen aylarca aklama gelmiyo bi gece rüyama giriyo, kayış kopuyo günlerce bende, kafayı yiyecek gibi oluyorum, bu kısır döngüde kaldım 3 buçuk yıl boyunca, biraz gücüm olsa biraz verecek cevabım biraz duyacaklarıma tahammülüm olsa arayacam ulaşacam bizim çocuğa ama yok, yapamıyorum, yapamayacam, ve içimdeki vicdan azabı gün geçtikçe daha da büyüyecek belki,

sonradan para sahibi olmak tabiri caizse sonradan görmek böyle bi şey, ne tam zengin gibi davranıp ne çaycı çocuğu ne sokakta dileneni giblemememezlik yapabiliyosun, ne de o eski fakrlik günlerindeki gibi bi huzurun oluyo,
böyleyken böyle,
herkese iyi geceler.