yazmaya üşenmeyene karakter testi

1. upuzun, kurak bi yerin ortasında bi yol. yolun sonunda büyük bi dağ var. baya büyük. yolun ortasından uzun sarı bi çizgi geçiyo, yer yer çatlaklar var ve yolun kenarında kurumuş orta boylu yapraksız ağaçlar var. üzaktaki dağa kadar her yer dümdüz, sanki dünya düzmüş gibi. hava aydınlık, ama güneş ya da bulut yok. yürüdükçe karınca sürülerinden başka hiç bişeye rastlamıyorum. sıkıldıkça cebimdeki kibritle bikaç karıncayı yakıyorum, sonra yürümeye devam ediyorum, ama hiç bi yere varamıyorum. gittikçe artan kum fırtınası yüzünden dağ belli belirsiz bi gölge gibi görünüyo artık.

2. su temiz görünüyo ama içince tak gibi geliyo. görünüşte tertemiz, dibi görünen havuz genişliğinde bi su birikintisi, o kuraklıkta görünce susuzluk hissini arttırıyo ama tadı çok kötü. ama yine de susadığım için içiyorum, yüzümü yıkıyorum, saçlarımı ıslatıyorum. kenarına oturup ayaklarımı daldırıyorum, kenardaki taşları sektiriyorum bi süre. derinlerden yavaşça bana doğru yaklaşan kırmızı büyük balığı görünce gidiyorum.

3. fincan küçük beyaz ve üstünde çiçek işlemeleri olan porselen anne fincanlarından. uç kısımlarında çatlaklar var. biraz inceleyip yere atıp üstüne ayağımla vurarak kırıyorum. çok küçük parçalara ayrılıyo, normalde kırıldığında olacağından daha küçük parçalar, nerdeyse kum gibi. fincan bana ilk içtiğim türk kahvesini ve çok beğendiğimi hatırlatıyo. canım kahve çekiyo ama bulamıyorum, bi sigara yakıp yürümeye devam ediyorum.

4. anahtar biraz büyük, bakır renginde ve paslı, cebime koyuyorum. belki ilerde sandık felan bulurum amk.

5. ayı üstüme koşarken onu nası öldürebileceğimi düşünüyorum. yere hareketsizce yatıp beni koklamasına izin veriyorum. sonra aniden kalkıp bıçağımı açık ağzından içeri sokup gırtlağını deşiyorum. ayı koluma pençesiyle sertçe vurduktan sonra ölüyo. ama kolumun dıbına koydu resmen nerdeyse koptu.

6. beyaz tuğlalardan oluşmuş çok yüksek bi duvar. her tuğlanın üstünde bi isim yazıyo ya da bi şekil çizilmiş. hepsi de çok tanıdık geliyo bana. duvara balyozla vurup geçebileceğim kadar bi delik açıyorum ve geçiyorum. duvarın arkasında normal hayatlarını sürdüren yüzlerce insan var. duvardan geçtiğim an hepsi durup susarak bana bakıyo. 5 saniye sonra giberim diyip kırdığım delikten geri dönüyorum, ve deliği yeni tuğlalarda örüyorum.

bunlardan tahmin edilebilir olanların dışında çıkarımlar yaparsan ve doğru olursa seni şimdiden tebrik ederim panpa.