gececi panpalar okusun

Boşa yaşıyoruz panpalar, toplumun bize dayattığı kurallara uymaya çalışıp kendimize bir yer açmaya çalışıyoruz böcek kadar değerimiz yokken aslında. Hikayeler yaşıyoruz, hevesle başlayıp, sonunu göremeden uyuya kalıyoruz. Yalnızlığımızdan kaçtığımızı zannedip yekten yalnız kalıyoruz. Kalbimizle değil beynimizle düşünüyoruz çoğu zaman, unutuyoruz bizi insan yapanın beyin değil kalp olduğunu. Sözde kazanıyoruz, başarıyoruz, halbuki içten içe biliyoruz ki gün geçtikçe kaybediyoruz biz de çoğunluk gibi. Çoğunluk demişken, kaybederken bile asil ve özel olamıyoruz. Sorsalar hepimiz tekiz, özenti değiliz. Büyük yalan. Kaybettiklerimiz bile hep aynı. Ya sevgililer terk ediyor, ya dostlar sarf ediliyor, ya da aileler yüz çeviriyor. Sürekli koşuyoruz bir de, nereye gittiğimiz bilmeden. Ne zaman sorsa biri halimi, hep yorgunum ben de çoğunuz gibi. Yoğunuz vakit bulamıyoruz, sanki dünyayı kurtarıyoruz.

Neyse devam edelim, yalandan bir güne daha açalım gözlerimizi 5-6 saat sonra, boşa harcayalım saatlerimizi. Herkese günaydın panpalar!