zaman ayırın okuyun özet yok

> Bir Perşembe günü kız tarafıyla sözleşip düğün alış verişine çıktık...
Nişanlım sanki yanımda köle gibi duruyordu. Ben ne göstersem olur beğendim
diyordu. Bir insan bu kadar mı mütevazi bu kadar mı ince olabilirdi. Onun
bu durumunu gördüğüm zaman ben en kaliteli en güzel olan eşyaları
alıyordum. Onu mutlu etmek için elimden geleni yapmak istiyordum... Evimizi
döşemiştik her şey çok güzel gidiyordu... düğün günü gelip çatmıştı...
heyecandan ölecek gibiydim elim ayağıma dolaşıyordu adeta. Düğün tam
istediğim gibi olmuştu...
>
> Evliliğimizin ilk yılları diğer evlikler gibi tartışma ya da kavga ile
geçmiyordu. Biz islamın etrafında birleşmiştik. Hiçbir sorunumuz da
olmuyordu. Eşimin zekasına güzel ahlakına güler güzüne hayrandım... Onsuz
zaman geçmiyordu, işteyken fırsat buldukça arıyordum, sesini duyuncada çok
mutlu oluyordum. Konuşmasında içimi rahatlatan bir tesir vardı. Bunu nasıl
yapıyordu bir türlü anlayamıyordum. Eve gittiğimde beni her zaman güler yüz
ile karşılardı, o anda bütün yorgunluğum giderdi. Yemek hazırlarken yardım
ederdim. Sen otur yorgunsun der, ben de içeri gidip otururdum. Onun
üzülmesini hiç istemiyordum çünkü. Her ne isterse yerine getirmek için can
atıyordum... Benden bir şey istesin diye gözlerinin içine bakardım. Arada bir
arabamla gezerdik, gezdirince mutlu olurdu... Yine bir gün gezdirmek için
çıkıp arabaya bindik. Dönüp bana baktı. Sabır çok güzeldir, sabır insanı bu
araba gibi ulaşmak istediği yere zütürür dedi. Neden böyle bir şey
söylediğini anlamamıştım... biraz gezip eve gelmiştik... Birkaç gün önce yatak
odasının kapısı bozulmuş, kilidi zor açılıp kapanıyordu.
>