beyler ciddi yarraklara yan bastım

Garip bir karmaşa hayat,bir kez daha kanıtladı bunu. Aynı zıkkımdan çıkan dumanı soluyan iki ciğer ne çabuk tek oldu,ve de ne çabuk bölündü, ayrı bedenlere.Ne güzeldi iki elin on parmaklı tek bir ele dönüşmesi ve ne acıdır tekrar ayrı bedenlere dönmesi. Uyuduğunda yanındaki bedenden gelen o sıcaklığın sana güven vermesi, sanki o andan öncesi anlamsızmış gibi hissettirmesi, aşktan başka neyle açıklanabilir.iki dudağım birbirine temasından bu kadar haz alınabilmesine, sevğiden başka ne,neden olabilir? Aslında hızla başlayan her şey, hızlı bitmek zorunda değil. Hayat bardağa ne tarafında baktığınla alakalı sanırım. Boş tarafından bakmak ne seni,ne de karşındakini iyi yapmıyor.Üzüyor, kırıyor,parçalıyor, mahvediyor vesselam. Peki bir daha tad alabilecek miyim içtiğim herhangi bir biradan? Senin dudakların da o şişeye değmeden.Ya da hangi pilavı yemek tad verecek bana? Sen o masada karşımda olmadan. Hiç biri eskisi gibi güzel gelmeyecek bana, aynı senden sonra ki hiç bir kadının gelmeyeceği gibi..! Keşke ayrılığın acısı da sevgi gibi paylaşılabilseydi. işte o zaman çok tatlı gelirdi ayrılıklar bile, seninle paylaştığım için. Sadece izlemek bile yeterdi bana,bu anlamsız, erken ayrılık olmasa. Keşke kaf dağının ardındaki aptal masallar alemi olsaydı burası, mutlu mutlu sonların olduğu.Hep kötüler kazansın, prensesi prensin elinden alıp gitsin isterdim masallarda,bu masal hariç.ilk kez prens gibi hissetmiştim kendimi, prensesine aşık modern zaman prens'i..! Nasıl, neden? anlamadım, aynen başladığı gün gibi, bittiği gün de.Çok hızlı başladı ve çok hızlı bitti.Ama hislerim zamandan daha da hızlıydı, sensiz yaşamı berbat hale getirebilecek kadar yoğun ve hızlı. Peki şimdi ne yapacağım? peki bu neyi nasıl yapacağım? Sensiz nasıl yaşayacağım? Diyelim ki bu biyolojik saçmalığı başardım,eee bu saçmalıktan nasıl tad alacağım? Bir umudum olsun isterdim en azından, belki öyle olsa zaman geçerdi. Seni sürekli özlediğim her dakikaya şimdi sensizlikte eklendin. Taşınabilir bir yük değil bu inan.Öküz gibi ağlıyorum saatlerdir, yıllardır unuttuğum bir tepki yöntemi bu,tekrar hatırlattın. Hiç bir şey yapmak istemiyorum sen beni terk ettiğin andan bu yana,ne ayaklarım adım atıyor,ne kolum kalkıyor. Sadece yazabiliyorum,o da kendimi sana ifade edibilmek için, söz konusu sen olduğun için. Beynin patlıyor, gözlerim yanıyor artık. Böyle olmamalıydı, çok erken karar verdim. Sana bu kadar aşık birini, zamanla sen de sevebilirdin.Kim sana benim sevğimden, aşkımdan daha fazlasını verebilir ki sana? Ama beni en çok üzün ne oldu biliyor musun? Terk etmen ya da ayrılman değil. Ayrıldıktan sonra sanki bunu umursamıyor muşum gibi davranman. Sana sarıldığımda konuşurken düşünürdün,ses tonun değişirdi.Ama bu gün çocuk gibi ağlamama rağmen ne ses tonun değişti,ne de o ciddi konuşman. Hiç etkilemedi sanırım,ya da hiç benim gibi yaklaşmadın birlikteliğimize. isteseydin,beni sevebilme ihtimalin olsaydı, ufacık bir ihtimal olsa bile, sonsuza kadar bekleyebilirdim.Ama,ama,ama... Çektim, gittin ya kulaklı eşeğim.Ne olur bu adama demeden hem de kujum.Çektin, gittin bebeğim. Umarım doğru kararı vermişsindir ve mutlusundur.Çünkü artık ben daha da mutsuz, ümitsiz bir insanım. Seninle uyuduğu yatakta tek başına yatacak, sürekli ağlayacak bir adamım. Kendine iyi bak