beyler köyde yaşadığım esrarengiz olay

artık hiç bir şey düşünmüyordum kenetlenip kalmıştım kaskatı kesildim nefes alış verişim bile minimum sevideydi .hayatta kalmak için bünyemin tüm sistemlerim açıktı savunma mekanizmam tam devirli çalışıyordu. kanımın akışının durduğunu hissettim tarif edilemez bir tecrübeydi bu.

boynumu eğip aşağıya bakmak bile ufacık yapacağım şeylere zemin hazırlayacak hatalardı

o sırada çıtırtılar tekrar başladı uzaklaşması gereken çıtırtılar etrafımda dolanıyordu sanki bir daire çiziyormuş gibi ağacın etrafını keşfediyordu.bu bir hayvan olmalıydı kokumu aldıysa ağacın etrafında gezmesi gayet doğal ama domuz ya da farklı bir hayvanın ne nefesi ne sesi duyulmuyordu..

bir hırlama hırıltı bööğürme yoktu sadece derin bir nefes ve soluk sesi..

ses azda olsa uzaklaştı görüş alanıma girmesine belki 5.10 adım vardı ..ağaçtan epeyce uzaklaştı çalıların oldugu yere dogru ilerlediğini gördüm.

gördüm evet gördüm nihayetinde azda olsa tam kestiremesem de bir şeyin uzaklaştığını fark ettim, ne bir hayvan ne domuz ne başka bir şeydi.

2 ayaklı bir canlı üstünden de kalpak benzeri bir mont olan insan (parke gibi kalın bir eski mont vari)bu bir insandı ancak tuhaf olan bir şeyler vardı sıcak havada kalpak benzeri bir şey giymesi tuhaftı.. ve yürümesi... yürümüyor bir bacagını sürüyordu, sanki o bacağı bir fazlalık gibi onu arkasından çekiyordu..

bir adım atıyor diğer ayağını çekiyor ve duruyor. kalpağın üstünde ki başlığı kafasında olduğu için kafasını ya da yüzünü göremem mümkün değildi

tamam ege bölgesi geceleri temmuz ağustos ayları bile olsa serin olur hafif bir hırka kot ceket giyilir.ama bir mağra adamı gibi giyinmek tuhaftı..

o an bir insanın varlığı beni hiç umutlandırmadı bu canlının varlığına hiç ama hiç tatmin olmadım. seslenip merhaba deyip başımdan geçenleri ona anlatıp oradan kurtulma fırsatı yaratma fikri hiç mantıklı gelmedi..

tekin olmayan bir şeyler vardı..
ağaç tepesinde kilitlenip kaldım hareket edemiyordum korkular yaşadığım onca duygular artık sinir sistemimin bile kabul etmeyeceği ve kaldırmayacağı şeylere dönüştü...

kanım donmuştu.. savaşmak hayata tutunmak için çabalamak kendine bir yer edinebilmek için yapılan bir başkaldırı biçimidir..
savaşmak bir topluluk hareketidir.
tek ve çaresiz hiç bir kimse hayatta kalmak için tehlikenin nereden geleceğini bilmediği bir yerde kılıcını kınından çıkarmaz
bu tabiata aykırıdır.

hayatta kalmanın en altın kuralı beklemek ve saçma sapan şeyler yapmamaktır.

duvara çakılı bir çiviye yumruk atmak kahramanlık mıdır hayır aptallıktan başka bir şey değildir..

devam edecek...