gerçek bir çöküş hikayesi toplanın

beyler bir yakınınızı kaybettiniz mi bilmiyorum, kaybettiysenizde başınız sağolsun ama küçükken 9-10 yaşlarındayken çok net hatırlıyorum dedemin cenazesini, komadan ölmüştü rahmetli tek o bana gündüz derdi (ha birde siz), cenazesinde tabutu babam en önde taşımıştı, olayla bi alakam yok millet hüzünlü, bense elimde oyuncak arabam öyle olanları anlamaya calısıyordum.. babamda dedemi çok severdi; o gün cenazede içi içini yiyordu adamın, tabuta sarılıp gözyaşı dökmemek için kendini tutuyordu adeta.. poyrazın "gibtir" çekişinden sonra bademlikte ağladım, o günden beri her aklıma gelişinde hüzünlenirim ağlamak isterim ama; babam aklıma gelir kendimi tutar genede ağlamam, içime atarım amk.. bana sadece geçmişin dikiş tutmayan, arada sırada kanayan bir yarası olarak gelir poyraz..