aşkın sabreymeye vakti vardı

yürümedim. yürümek istemedim. o an zaman dursa ve ben orada unutulsam. nefes bile almadan onu süzdüm. yanımdan öylece süzülüp giderken bir kelime bile edemedim.

o geçti ve o geçtikten sonra kendime gelip etrafıma baktım. küçük bir şehirde yaşıyorum. neredeyse herkes birbirini tanır. solumda ayakkabıcı mesut abi vardı. sol çaprazımda geçen gün lambalarını yapmak için geldiğim teyze kapıda bana bakıyor. elektrikçilik yapıyordum aynı zamanda. ve karşımda kuafördeki o güzel kız. herkes bana gülümseyerek bakıyor. hiç ses etmeden adımlarımı hızlandırıp oradan kaçarcasına ayrıldım. çok utanmıştım. rengimin değiştiğini hissedebiliyordum. ama aklım o kızda kalmıştı. neden dönüp peşinden gidemedim diye kızıyorum kendime. ya bir daha göremezsem o kızı. bütün bunları düşünürken dershaneye vardım.