ilk astral seyahat deneyimimi anlatıyorum

sizlere çıktığım anı ve sonrasında ki anları anlatacağım şimdide.

çıkış ;

çıkmıştım, aklımda sadece onları bulup nasıl yapacağımı bile bilmeden hesap sormak belkide rahat bırakmaları için yalvarmak vardı. biliyorum çok saçma. gerçekten saçma. ama hayatım mahvolmuştu ve çaresizdim.

kap karanlık bir yerdeydim ( bunu sonradan anladım ki odam karanlık olduğu için böyleydi ) odamda olduğumu biliyordum ancak zifiri karanlıktı. ilerliyordum fakat yürür gibi değil. sanki bi ırmaktım ve akıyodum . hissizdim. neyle ortamı gördüğümü bile bilmiyordum. her adımımda önümden "vuuaaa" efektiyle yanılmıyorsam birşeyler geçip duruyordu. daha doğrusu benden kaçıyordu sanki. ben ilerledikçe geri çekiliyodu belkide. odamın kapısına doğru gittiğimi düşünerekten (olay tamamen düşünsel, yürümüyorsun veya uçmuyorsun.) ilerliyordum. yüzüm olarak düşündüğüm yerime tam teğet olaraktan soğuk , çok soğuk ve korkunç bir rüzgar çarptı. o an korkudan uyandım. hemen odamın ışığını açtım.

bundan sonra hayatımın dahada korkunç olacağını nerden bilebilirdim ?