+9
muhabbet kuşları tek tük mutlu olma sebeplerimden biri. çocukluğumdan beri çokça besledim, kimi öldü, kimi kaçtı (benim vakalarım yüzünden). bi tane sarı vardı çok melül bakıyor diye adını melül koyduk yalnız onu konuşamazdı hiç alışmadı çok denedik. 2,5 sene onunla yaşadım. sarı türlüydü. o kadar çok sevmiştim ki, ilk aşık olma zamanında kızla çok ilgilenince kuşla ilgilenmediğimi anlayıp yatakta göğsümde tutmuştum (salık olarak serbestti) ve ağlamıştım. sana ilgi göstemedim bebeğim diye. o kadar da çok sevmiştim. sonra 13 ekim 2010 da öldü. 2010 ekim ayı izmirde harbiden soğuktu hayvan mı alışamadı ne bi gecede değişti sabaha çıksa veterinerdeydi, gece annemin ellerinde can vermiş ıhk ıhk yaparak.. sabahta kafesindeydi 6da uyanmıştım bilerek nasıl diye kafeste buz gibi ölü halini görünce o kadar çok ağlamıştım ki...
sonra dedim ben kuş sevemem bir daha..
aradan 5,5 - 6 ay geçti kardeşim doğum günü için aldı.. dedim sevemem pek sen ilgilencen ben bakmam buna falan dedim.. lakin öyle olmadı.. 2011 nisandan beri yanımızda ve onu da önceki kadar çok seviyorum ki.. o zaman anladım ki bir daha kuş ayrımı yapmamam gerektiğini.. bunun adı da soytarı, mavi renk.. bu soytarı konuşuyor ama, canım ve canım benim diyor.. her dediğinde ama her dediğinde yüzümde güller açıyor.. nisan 2011den beri benimle inşallah hiç kaybetmem onu.. artık buna dayanamam...
böyle işte... muhabbet kuşları mutluluktur, evin içinde neşedir...
