hapşurunca, "çok yaşa" diyen olmamasıdır...
kendisiyle başbaşa kalmayı öğrenmesidir insanın...
tanınmamaktır, bilinmemektir.. unutulmak, hiç hatırlanmamaktır...
gidip konusacak yada telefon edicek kimse bulamamaktır...
gecenin bir vakti, sesin duyulmasın diye kontrol edemediğin hıçkırıklarını yorgan altına hapsetmektir...
kimsesizlikten ziyade "o"nsuzluktur...
geçici olması dilenendir
edit: bu entryi yazarken arka fonda sezen aksu'nun
masum değiliz şarkısının çalıyor olması hoş bir tesadüf oldu...
yalnızlık sevgili gibi boylu boyunca uzanıyorsa koynuna
