bir cenabetin not defteri

Kazadan 3 hafta sonra tekrar dükkana devam edicektim. Evde bulunduğum süre içersinde karı iyiydi bana karşı kızınıda o kadar kıskanmıyodu artık yemeği tepsiyle cansunun odama getirmesine müsade ediyodu. Annen bişey demesin dediğimde zaten o gönderiyoki diyip sırıtışını hala hatırlıyorum. Her yemek getirdiğinde öpüp koklayıp gönderiyodum bunu. Dükkana tekrar döndüm babam motoru eve getirtmişti ama artık motorada binmek istemiyodum cüzzi bi fiyata çıkmacıya sattık. Dükkanda takıla takıla çevre esnafın çocuklarıyla içli dışlı olmuştum her akşam bi yere gidip içip sıçıyoduk sosyalliğin dibine vurmuştum tam anlamıyla cansunun hiç hoşuna gitmyodu bu durum sürekli mesaj atıyodu: sen gelmeden uyuyamıyorum. Hergün hergün olmazki. Kim onlar tarzında mesajlar. Hep doğruyu söylüyodum ona. 72 Milletten karı gibme fırsatım olduğu halde yapmıyodum. gel görgi cansu bişeyler karıştırdığımı düşünüyodu...