çocukken pazar anılarımızı anlatıyoz

babamla giderdim ben, diyaliz hastası olduğu için hiç ağır taşıtmazdım ona. zütüm yırtılırdı poşetleri eve getirene kadar ellerim mosmor olurdu. Ama gene de vermezdim ağır poşetleri ona. Çaktırmazdım, "oğlum bak ver" derdi, "iyim ben baba yaa" dedim. Alışveriş yaparken de önce sebze felan alırdık. Genel ihtiyaçlar yani, patates soğan işte. Cebinde kalan 2 kuruş parasıyla da bana meyve almak isterdi. "ben sevmiyorum onu yaa boşver baba" derdim. Halbuki çileği çok severdim. Peki derdi. Sonra pazarın hemen başında tatlıcı olurdu. Veya dönerci. Gene teklif ederdi. Ben gene sevmediğimi söylerdim. Israr eder gibi olduğu zaman da hırçınlaşırdım, biraz sesimi yükseltirdim. Hırçın çocuktum. Ama birisi "baba" dediğinde akan sular dururdu benim için. Babam benim ya.

Edit: aradan yıllar geçti ve 20 senelik diyaliz hastası babam geçtiğimiz kış nakil oldu. Daha iyi şimdi ama ben hala üstüne titriyorum.