O gün onu gördüğüm sokağa girmezdim. Sevmezdim..

Önceleri yani hayatımda o varken ayrılığı düşünürdüm ne kadar uzulecegimi kesin ondan sebep ilişkimizin bitebilecegini vs birlikteligimizden yaklaşık üç yıl sonra ondan ayrılmak istediğime karar verdim ama bir şey sürekli engel oluyordu bana yapamiyordum yani öyle böyle derken 7 yılı devirdik söz nisan yapıldı nikaha doğru emin adımlarla ilerliyorduk ki o güç geldi cesaret geldi tamam dedim yapmak zorundasın başka şansın yok. Yaptim. istedigimin yalnız olmak olduğunu saniyordum. Ve 7 yılın sonunda artik ben de yalnizdim. Yaklaşık 9 ay önce falan bitti ilişkim benim için daha önce bitmişti gerçi. Bazen durup düşünüyorum eskileri yani ya ne bileyim film izliyormusum gibi dicem ama o zaman bile bir şey hissediyor insan ben geçmişimi düşündüğüm zaman bir şey hissetmiyorum özlemiyorum onu hatalarından dolayı kızgınlık yada kirginligimda yok.ama bu yalnızlık öyle deli şeyler düşündürüyor ki insana. Neyse, bazen nefret ediyorum yasantimdan kendimden tiksiniyorum öfkeyle doluyum anlatamam . Bir kaç adam girdi hayatıma hiç birini sevemedim tek bi görüşme bir tanecik kahve yetti karar vermeme. Şimdi evden dışarı çıkmıyorum televizyon izlemiyorum telefonla çok ilgilenmiyorum tek yaptığım resim çizmek ahşap yontmak bir de geceleri kopegimi dışarı çıkarıyorum. Öyle ihtiyacım var ki bi insana yani sevgili falan değil bana değer verecek beni dinleyecek bi arkadaş, dosta. ölüyorum bu yalnızlıktan kendimi teselli etmekten çok yoruldum. Bunca kalabalığın içinde biz mi hak ediyoruz yalnız olmayı.