0
üzerime toprak atıyorlar.
bundan 2-3 yıl önce ne kadar umutluydum. talihsizliğim kendini çoktan açık etmeye başlamış olmasına rağmen beni çok güzel günler beklediğine dair sarsılmaz bir umut taşıyordum. tamam şu an çok iyi değilim ama çok yakında her şey değişecek, şansım dönecek diyordum.
henüz 14-15 yaşlarında depresif tavırlar sergilemeye başlamıştım. klagib bir ergenlik depresyonu değildi(değilmiş), o zamanlar anlamadık. ailem bu durumu yaşıma verip hiç üstünde durmadı. ne zamanki 19 yaşına geldim, ayaklı cenazeye döndüm o zaman ampul yandı ama artık iş işten geçmişti. kişiliğim onarılamaz hasarlar almıştı.
içimden hiçbir şey yapmak gelmiyordu. sanki her şey çok fuzuli, çok anlamsız. sürekli ben bunu neden yapıyorum ki, yapmak zorunda mıyım diye düşünüp her şeyden elimi eteğimi çektim. her şeye, herkese olan ilgimi kaybettim. tek amacım iyi vakit geçirmekti. canım o an ne yapmak istiyorsa onu yapmaya başladım. ve geri dönüşü olmayan, bana zarardan başka bir şey getirmeyen çok çeşitli haltlar yedim.
herkesi ama herkesi koşulsuz seven, kocaman kalpli bir insanken bencil ve umursamaz bir embesile dönüştüm. insanları sevmiyordum, onların beni sevmesini seviyordum. ilişkilerim tamamen bunun üzerindeydi. şahsıma yönelik en ufak bir kötü davranış veya sözde, iyi niyetle yapılmış veya söylenmiş de olsa, o insanı hayatımdan silip atıyordum. böyle böyle sevenlerimi kaybettim. çevremde kardeşim ve 2 arkadaşım dışında kimse kalmadı. anne babam bile beni sevmez oldu. onlara sadece yük olduğumu bana her fırsatta hissettirmeye başladılar.
böyle böyle ruhsuz bir ayıya dönüştüm. yenilgi üstüne yenilgi yaşadım. mükemmeliyetçiliğim geçmişte beni hırslı kılarken artık isteksizlik veriyordu. bunu en iyi şekilde yapmak için uğraşmam gerek, ama uğraşamam. en iyi olmayacaksa hiç olmasın daha iyi. iyisi mi ben hiç bulaşmayayım. diye düşünüyordum. sonunda evden çıkmaya üşenen bir insan haline geldim. kendim hariç hiçbir şeyle meşgul olmuyordum.
bu yazın başlarında bir şeylerin ters gittiğini fark etmeye başladım. her geçen gün daha da farkında olmaya başladım ve tam hatırlamıyorum, sanırım 3-4 gün önce, delirdim. artık istesem de hiçbir şeyi düzeltemeyeceğimin farkındayım. ben hayatımı kendi ellerimle mahvettim! hayatta ilk defa kendimi suçluyorum. ilk defa. ne kadar körmüşüm. ilk defa kendime kızıyorum. son 10 saattir sürekli ağlıyorum. artık aldığım nefes ciğerlerimi acıtıyor. sanırım ölmeliyim, bunu hak ediyorum. zaten yaşadığım sürece yüzüm gülmeyecek. en son çocukken mutlu olmuştum. kıştan beri intihar planları yapıyorum ama işin ciddiyetini yeni yeni kavrıyorum. ölümü artık bir kurtuluş olarak değil, bana huzur verecek bir durum olarak görüyorum. intiharı düşününce mutlu oluyorum, bu kötü günler bitecek. sonsuz hiçliğe kavuşacağım hep hayalini kurduğum.
çok uzun oldu biliyorum okumazsınız ama yazayım dedim, bir abim tavsiye etti. rahatlarsın dedi.
özet:depresyondayım.
