o günlerden sonra hiç ölmedim

o günlerden sonra hiç pişman olmadım

o günlerden sonra verdiğim her karar , mutluluğa taşıdı beni

insanın en büyük korkusunu elinden alırsan ne olur,?

bu sorunun tam cevabı benim galiba.
ölmekten korkmayan insan neden korkar?

sonuç şu oldu;

ölüm korkusunu öyle bir yaşadım ki , artık korkmuyorum.

hiçbirşeyden korkmuyorum.
ne karanlıktan,ne böcekten... hiçbirşeyden.

ne yaşayabildim ne ölebildim 2008 den beri..

çok korkusuz bir adam oldum.
cesaretim dillere destan oldu..

2008 den beri girdiğim hiçbir kavgada dayak yemedim

ölümü normal görmeye başladım...
bana yaşamaktan daha çok şey vaadetti.

sonra ölüm çok normal gelmeye başladı bana.

ulan "duru"m yok.
zaten ölecektim. bütün dinamikleri yaşadım.
ölsem nolurdu ki?

sonra "duru"m olmadı...

kendime güvenemdim..
hep birazdan ölecem korkusu bastı beni.

ama hiç ölmüyordum..

"duru" ma yaklaştım.
kızımı koklayacam.
dünyanın en güzel kokusu

sonra testlerim olumlu çıktı hep.
doktorum şaşırdı.
allah allah dedi... böyle olmaması gerekiyorduj dedi.
böyle oldu ulan

sonra ölmedim.

sonra bişey oldu.

ve tam 3 ay..
92 gün.
öldüm

tam 3 ay.
92 gün..
her dakika.

her yattığımda uyanamayacağımı düşündüm.

tam 3 ay...
92 gün...

her dakika.

öleceğimi düşündüm

sonra şunu farkettim lan;

ben "duru" için yaşıyorum..

neyse panpa... dramatize etmeye gerek yok..

acayip duygusallaştım o dönem.
kız arkadaşımı falan uzaklaştırmaya çalıştım kendimden.

tam türk filmi. ben seni sevmiyorum şunu seviyorum
ahahahaha salak falan moduna girdim..

"duru"' mu , o da kim falan ayağındayım.

bildiğin ediz huna bağladım

gece yatarken sankş kızım varmış gibi yapıyorum lan o dönem...
gidip akmardan hikaye kitapları aldım çocuklar için
peter pan falan..
mal gibi tek başıma okuyom "duru"'ya.

ne salakça

hiç sahip olamayacağım "duru"yu düşünüyorum.

ulan haketmiştim be?

duru hep aklımda..
ama bir yandan da ölüyorum taktir ederseniz..

anasının güzelliğini alacak kızımı hiç kucağıma alamayacağımı bilerek nefes alıyorum.
nefes almak dersen.

boğuluyorum , anamı düşünüyorum beni toprağa verirken..
babamın haykırışını duyuyorum
abim bitmiş zaten, zor ayakta duruyor.

ben duru'ya ölüyorum, o babasını tanımıyor.
tanıyamayacak.

ulan kendimden daha çok sevdiğim tek şeysin.
ama yoksun be kızım..
olursan ölürüm , ölmekten korkmuyorum , olmamandan korkuyorum.

"duru" ulan kızımın ismi.
hiç doğmayacak kızımın adı "duru"...

ismini bile düşünmüşüm.. ölürüm duru için.

ama ne var biliyo musun?
duru için ölemiyorum...

öldüğüm için duru olmuyor..

ama bu dönemde çok hassaslaştım.
hiç doğmayacağını bildiğim kızımı savunmaya başladım.

onun için sinirlendim hatta kalp kırdım.

bunun düşüncesi bile komik değildi aslında.
ama hiç yaklaşamayacağımı bildiğim için kızmazdım çok.
güler geçerdim. hatta şakasını yapardık..