Madem ismail abi olmamı istiyosun olurum güzelim. Beklerim, unutmam, gocunmam ağlarım da. Arada bi benliğime döner içer sızarım da.
Kaldırmadım kalemimi henüz rafa, yazıcam daha.
Mürekkebim bitse bile yalayıp ucunu devam edicem yazmaya. Hele şu günü bir atlatalım, seni çok seviyorum!

Sonuçta hiç biri senin BERREK benim sıradan bir umudo olduğum gerçeğini değiştirmiyor değil mi?
Dönmeyeceğim dedi, şekerpare gibi.
Bekleme dedi, ismail abi gibi.
Güldüm içten içe! Bilmiyodu 62.bölümde şekerparesinin peşinden izmir'e gittiğini. Alttan alta hep beklediğini, özlediğini, adı geçince üzüldüğünü, yeri gelince ağladını...

Hemde sadece 30 saniye içersinde, 8 kelimeden oluşan, içersinde duygu dahi barındırmayan 2 cümle ile. 'Sana ümit vermek istemiyorum. Seninle sadece konuşmayı seviyorum.'
Hahaha ümit mi? Yok canım, sevmek bile başlı başına bir ümitken, daha 1 hafta öncesine kadar avuçlarımın içinde hissettiğim ellerin, elmacıklarını gözlerine ulaştıran gülüşün, 5 santim uzaklıktan gözlerime bakışın, anılar bana ne kadar ümit verebilir ki?

Ve o büyük gün.. Ya da büyük olması beklenen gün. Düne kadar hiç bitmesin istediğim gün, şimdi uyuyarak geçirmek istediğim, hangi ayın hangi günü bilmediğim bir güne dönüştü.

Kafe de başını masaya koyup uyuklamaya başladı. Karşısına oturdum onu izliyorum.. 7 gibi kalktı 7.30 gibi de taksiye atlayıp tren garına zütürdüm. Son anımıza kadar kullandık. Trene son 20 saniyede yetişti. Son sarılışımız, giderken ki bakışı benim için unutulmaz şeylerdi. En sonda da salı günü Ankara'ya geleceğime dair söz verdim. BERREK artık bana inanmıyor. Onu sevdiğime inanmıyor.. Ancak artık sözleri tutma vakti. Salı günü Ankara'dayım. Her gelişmede buraya yazacağım. Hayatımda olmasa da aklıma geldikçe buraya yazacağım... SENi ÇOK SEViYORUM BERREK

Üstüne 2 kek çaktı en güzel yerini de bana verdi. Bir ağacın altına geçtik sahilde, oturduk. Ufaktan yağmur dökülmeye başladı, allah dedim heralde ilk defa birşeyler güzel gidiyo.. Demez olaydım bir anda yağmur arttı, ıslanıyoruz üşüyoruz birşeyler yapmam lazım.. Islana ıslana karşıda ki kafeye geçtik. Birşeyler içip yağmurun dinmesini bekledik. Yağmur dindi dinmesine ama üşürüz diye pek kalkmaya niyetimiz yok. 24 saat açık olan kafe sıra bize gelince saat 3te kapatıyoruz dedi. Kalkmak zorunda kaldık, tekrar sahile geçtik belki rüzgar diner diye biraz bekledim ama nafile. Açık biryerler aramaya başladık ordan oraya sürüklüyorum kızı. Üşüttü karnı ağrımaya başladı. Bi camiye sığındık sabaha karşı 5 gibiydi caminin içerinde ki kafe açıldı orada oturduk.. internetten sabah 8.45 e biletini aldık ve saatini beklemeye başladık

Aç olup olmadığını sordum. Kardeşimi aradım, onu sabahtan ayarlamıştım 'ben seni arayıp bişey istediğim zaman hemen işi gücü bırakıp söylediğim yere getiriyosun' diye. Dedim 'kardeşim bize yiyicek bişeyler getir, bide BERREK ablanın sevdiği kek goldies lerden buluyosun getiriyosun dedim. Sağolsun canım kardeşim kıza yemek diye tavuklu pilav getirince kafadan ayrıca bi rezil olduk. Sağolsun BERREK'iM kırmamak için üzülmiyim diye nam nam yedi koca pilavı. (kesinlikle üzülmiyim diye)

Benim de ona verecek birşeyim vardı tabii ki. Anayasa seçimlerinde bir kağıda BERREK ve DiĞERLERi yazıp BERREK'in altına damgayı vurup bir jest yapmak istemiştim.. Aslında onun hep bende kalacağını düşünüyordum. Ona verebilmek için nasıl bir fırsat doğabilirdi ki? Çıkardım cüzdandan uzattım. Kağıdı açıp içine baktığı an ki gözlerinde oluşan gülümsemeyi asla unutmayacağım! https://i.hizliresim.com/ER2lY9.jpg

Atladık taksiye sahile geçtik ve kayalıklara oturduk. Çantasından ben sandığı kişiyi çizdiği kağıtları çıkardı.. Aldım elime, bakamadım suratına.. Çakmak istedi, verdim ve hepsini yaktı. Bunun ne anlama geldiğini düşünmeye çalışıyordum. Geçmişi komple mi yakmıştı, yoksa o görselin bi anlam ifade etmediğini mi anlatmaya çalışıyordu? 2 tanede misket çıkardı. Biri UMUDO biri BERREK. Uzun zamandır bahsederdi o misketlerden çıkarır çıkarmaz anladım. BERREK olanı verdi bana, noluyo ulan diyorum ağladım ağlıyıcam...

Şaştım kaldım. Ertesi gün haberleştik devamlı.. Akşam 9da istanbul'da olacaktı Pendik garından almamı istedi. Çıkacağı alt geçitin karşısında ki kaldırımda bekledim. Önce onu uzaktan görüp o beni görene kadar heyacanımı atmak istedim. Çıktı neredesin diye sordu telefonla konuşurken gördük birbirimizi, o yolun karşısına geçiyo ben yolun karşısına geçiyorum.. Bi yanda trafik akıyo araç yoğunluğundan göremiyoruz birbirimizi. Aslında şu saçma olay bile hikayemizi özetler nitelikteydi. Nihayetinde karşı karşıya geldik, ne yapacağımı şaşırdım tek bir hamleyle sımsıkı sarılarak duygu komasına soktu beni... Tek hatırladığım suratımda gezen saçları ve suratımı boynuna yaslayışım..

inanmadım, inanmak istemedim. Resmen bu sözleri bana en büyük cezayı veriyordu. Kırıldığını belirtti, 'ama o insan olmadığın için değil, bana yalan söylediğin için.' Yine en sevmediği şeyle gelmiştim karşısına, yalan! 'Ama sadece hikayem yalan be kızım, bide şu aylardır gördüğün 3 5 fotoğraf. Fikirlerim, inancım, sana olan sevgim bu mutluluğu yaşamamız için ihtiyacımız olan herşey gerçekti' işte bunlar yüzünden her fırsatta kaçmayı tercih ettiğimi söyledim.. Kurduğumuz hayaller yüzünden kızdı bana... Konuşmanın sonunda da fikrinin değişmediğini, ve yarın istanbul'da olacağını söyledi...

10 dakika içersinde aklımdan tonlarca düşünce geçti. Ne olacak olsun dedim, intikdıbını almak için yapabileceği herşeyi göze aldım. Karşıma kim geçerse geçsin, 'sevgimin peşinden gittim' diyebilecek kadar rahattım. Her zaman seviyemi korumuş ve menfaat uğruna tek birşey yapmamış veya yaptırmamıştım. 10 dakika sonra aradım, söylediklerimin yalandan ibaret olduğunu, duyduğu gördüğü herşeyin kurgu olduğunu ama ne yaptıysam onu sevdiğim için yaptığımı söyledim. inanılmaz derecede sakin karşıladı. Kimim neyim hiç sorgulamadan 'ben zaten beni mutlu edebildiğin için, beni aşka inandırdığın için seni sevdim' dedi durdu...

O zamanlar çok önemsemesem de, birgün evime gelip bir anda karşıma çıkacağı sözünü vermişti. Ankara'ya taşınma muhabbetlerinde 'taşınacağım yeri göreyim' diyerek konum atmasını istemiştim, o atınca bende atmıştım.. Daireme kadar biliyordu. Veee geçen hafta, 16 Temmuz gecesi. Aradı beni, sürpriz yapmak istediğini ancak dayanamadığı haber vermek istediğini söyledi. 'Yarın istanbul'dayım evine geliyorum..' Şok oldum! Herşey ortaya çıkacaktı.. O an kaçmak da geldi içimden kendimi öldürmekte.. 10 dakika zaman istedim 'seni arıyıcam' diyip kapattım..

'O zaman seni unutmak istiyorum' dedi. 'Ben istemiyorum' dedim. 'Yaşadığımız güzel şeylerle hatırlatırım seni. ALi ATAY dinlerken, LEYLA ile MECNUN izlerken hatırlarım.' Sustu. 'illede unutmak istiyorsan yine çıkarım hayatından, yada arkadaşın olarak kalırım.' Arkadaş kalmayı tercih ettik. 1 gün 2 gün derken eskiden eser yoktu.. 4 5 saat aralıksız konuşabilen gülüşebilen bizden ses soluk çıkmıyordu. O susuyor ben susuyorum, yapamayacamızı anladık. Son kez bitti! (sandık)

Aynı hatayı tekrar yapmak istemiyordum ve ne olursa olsun aramadım mesaj atmadım. BERREK bitmişti benim için, bitmek zorundaydı! Yaklaşık 1 ay sonra Haziran ayında doğum günümde beni aradı, açmadım. Birkaç saat sonra kardeşimi aramış ve doğum günümü kutlamısını istemiş, üstüne de aramızda geçenleri anlatmış. Bunu öğrendiğim zaman çok kızmıştım ve hemen telefona sarılıp sert bir ses tonuyla üsteleyerek bağırmaya başladım. Erkekliğim sadece 5 dakika sürdü.. O güzel ses tonu, her kelimesinde hissettirdiği sevgisiyle yine eritmişti beni. O gece 2 de başlayıp sabah 9a kadar konuştuk! Eski mesajlarımızı açıp okuyorduk birlikte. Ertesi akşam tekrar aradım. Tekrar birlikte olma konuları açıldı haliyle.. Ama hiç yanaşmadım, onun sesini benim hayatımda oluşunu seviyordum zaten. BERREK'in benim sevgilim diyebileceğim kişi olma olasılığını kaldıramamıştı bünyem.

Akşam oldu aramadım, o aradı. Mahcup bi ses tonuyla yaptığının hata olduğunu söyleyip özür diledi. Kızamayacak kadar çok sevsem de sesim de en ufak bir yumuşama olmadan kelimelerimi seçmeden kırarak dökerek söverek bi dünya laf ettim ve telefonu suratına kapattım. Verdiğim sözlerden cayabilmek için, 1 yıl boyunca oynadığım bu oyundan suçsuz olarak çıkabilmek için, daha fazla üzülmemek ve üzmemek için bunu yapmak zorunda kaldım. Ertesi akşam beni ablasının numarasından aradı. Bunun bir veda konuşması olduğunu söyledi. O konuştukça ben gözlerimi sıkıp dinliyordum. Konuşmanın sonuna ona söylediğim birkaç yalanı ekledi. Bu yalanlarını biliyordum ama hiç yüzüne vurmadım çünkü seni seviyorum dedi. Aslında en başından beri her fırsatta büyük küçük herhangi bir yalana katlanamayacağından bahsederdi. Bunları söyleyip telefonu kapattı. Bense rahat bi nefes almak için feda etmişken bu güzel ilişkiyi, bu son söyledikleri yüzünden ertesi günlerde nefes dahi alamamaya başlamıştım...

Yarım saat sonra kayıtlı olmayan bi numara aradı. Açtım, BERREK'in kız arkadaşı olduğunu, durumunun iyi olmadığını sürekli ağladığını ve bu halde eve gidemeyeceğini söyledi. Rahatlatacak birşeyler söylememi istedi. Affetmek aklımın ucundan geçmezken, sadece ve sadece hala deli gibi aşık olan bi adam olarak neredeyse oradan çıksın bi an önce evine dönsün diye akşam onu arayacağımı söyledim ve kapattım

2.kere arama gereği bile duymadım. Sadece ona olan sevgim ile hem olmayacak bir hayalin yükünü, hüznünü, kahrını sırtımda taşıyor hemde en ufak birşey hissettirmeden ilişkiyi yürütüyordum. Aklıma o an gelmeyen şey kalmadı. Güzel birşey olduğunda 'bana söylemiyor ki fotoğrafta ki ben sandığı kişiye söylüyor.' diyerek hiçbir mutluluğu doğru düzgün yaşayamamış olan ben, aldatılma hissini 'banane beni aldatmadı ki fotoğraftaki ben sandığı kişiyi aldattı' diyemedim. Bir nokta (.) mesajı atıp engelleyerek ilişkiye son verdim...

Yaklaşık 10 dakika sonra cevap verdi. Önce şaşırdım sonra, 'heralde yemek molası falandır' dedim. Üstüne bir mesaj bir mesaj daha derken yaklaşık yarım saat kadar mesajlaştık. Dedim bu kaçamak mı yaptı acaba gitmedi mi işe. Nerdesin diye sordum ve yaklaşık 1 saat sonra 'ağrkdşımla dşrddyım' gibi bir mesaj attı.. Hiç yapmayacağım birşey olsada kendime hakim olamayıp hemen aradım, telefonu açtı. Nerdesin sen dedim 'evdeyim' dedi garip bir ses tonuyla. 'Arkadaşımla dışarıdayım yazdın az önce.' dedim. 'Öyle mi yazdım hatırlamıyorum kontrol ediyim' dedi ve suratıma kapattı

Hafta sonları palyaçoluk yapardı. Cumartesi Pazar sabahları günaydın mesajını atıp kolay gelsin diler, akşam olup dönünce dolu dolu konuşmayı beklerdim. Yine o günlerden biri. Günaydın mesajını attım, kolay gelsin dedim ve akşamı beklemeye çekildim. Öğlen saatleriydi 3 4 gibi... Evimde uzanmış Leyla ile Mecnun izlerken bir sahneye takıldım. Dizinin Ömer karakteri sevdiği kadının peşinden Ankara'ya gidiyor, evleniyorlar, ve karısı ölüyor. Bizim hikayemize benzettim, akşam gelince okusun diye uzunca bir mesaj ile hem duygularımı hem bu sahneyi birleştirirek bir mesaj yazdım ve gönderdim..

Bu konuları pek kurcalamadan eskisi gibi saatlerce konuşmaya başladık. Taki o güne kadar... Bir gece vakti telefonda konuşurken artık bi ilişkiye başlamamız gerektiğini söyledim. Ağzından çıkacak 'seni seviyorum'a o kadar çok ihtiyacım vardı ki. Öyle veya böyle oldu da... 'Seni seviyorum UMUDO' dedi. Bana 'Seni seviyorum BERREK' dedim. Hayaller kurmaya başladık. Ankara'ya karşı binalarında ki boş daireyi taşınıcağımdan, bir fırıncı da işe başlayıp fırıncının doblosuyla okulundan alacağımı söylüyordum. 1 ay sonrası için verilmiş sözler, kurulmuş çocukca hayallerdi bunlar çok değil.. Onun sesinde ki mutluluğu hissettikçe 2 kat mutlu oluyordum. Telefon kapanıp yalnız kaldığımda yaşayacağım hisler, akıtacağım gözyaşları umrumda bile değildi artık. Gözüm dönmüştü adeta.

1 ay sonra özlemimin tavan yaptığı bir akşamüstü, yazdığım absürd bir hikaye ile mesaj attım. Konuşmanın devamında neden buluşmak istemediğini sordum. Bana bağlanmaktan korktuğunu, konuşmalarımızın normal olmadığını, birbirimizden hoşlandığımızı söyledi. Önce mutluluktan ağlayacak gibi oldum. BERREK benden hoşlanıyordu öyle mi? Keşke düşüncelerimi burda kesebilsem en fazla 1 2 dakika sürüyor. Ulan o ben değilim ki fake im ulan ben! Beni sevmiyor diyip kahroluyorum.

1 hafta sonra istanbul'a geldiğinde hadi buluşalım demedim hiç. Oda demedi. Demesini de istemiyordum zaten. Bu sırada kendi kendime pgibolojik bir savaş açtım. Her ne kadar ikimizde mutlu olsakta bu konuşmaya bir son vermem gerektiğini biliyordum. Ayrılık sürecini başlatmak için bir senaryo hazırladım kafamda. Gitmesine 1 gün kala 'hadi yarın buluşalım' diye bir mesaj attım. Yarın planlanmış bir işi olsun diye dua ettim. istediğim gibi de oldu. Ailesiyle olacağını mümkün olmadığını söyledi. Trip attım mesajlarına cevap vermedim ve hayatımın en güzel ve zor günlerine son verdim. Yada öyle sanıyordum...

Ankara'da yaşıyordu. istanbul'da ablası vardı. 1 buçuk ayı geride bıraktıktan sonra bir gün, 1 hafta sonra istanbul'a ablasının yanına geleceğini söyledi. Elim ayağım titredi. Belli etmemeye çalıştım, benden şüphelenmesin istedim. Görüşürüz dimi? diye sordum. 'Tabii ki' dedi. Hayaller kurmaya başladık.
-1.5 TL'ye tavuk döner de yeriz dimi?
+Evet. Hem onların içine basıyolar yeşilliği. Sebze sağlıkdır
-Ah bir de yağmur yağsa *

Her geçen gün ortak özellikler kattık. Önce ALi ATAY dinledik beraber, sonra LEYLA iLE MECNUN izledik. Çok güzel resim çizerdi. Bende arada sırada şiirler yazar, kitap okurdum ona. Leyla ile Mecnun'da ki Yavuz ile Eylül karakterlerine benzetirdik birbirimizi. Sonumuz onlar gibi olmasın yeter ki derdik.. :(