+8
-1
Alıştık millet alıştık!
Her gün şehit vermeye alıştık. Televizyonlar gazeteler küçücük yer ayırıyor artık şehit haberlerine. Kısacık cenaze görüntüleri gösteriliyor. instagramda orda burda şehit haberi görüp içimizdem cık cık yapıp kaydırıyoruz sayfayı. Yeni patlama haberi alınca, Kaç ölü var ? diye soruyoruz, cevap 5-10 sa bir oh çekiyoruz derinden. işten çıkan, okuldan çıkan, ailesiyle dolaşan; bu ülkenin masum evlatları şehit oluyor. Biz 5-10 mu azmış diyip geçiyoruz. Bu patlamalarda ölenlerin hep tanımadığımız insanlar olacağını zannediyoruz. Evlatlarımızı, abilerimizi, kardeşlerimizi askere göndermeye çekiniyoruz. Askerliği doğuya çıkan 20 yaşındaki çocuk! evden helallik alıp çıkıyor. Şehit olmaya gidiyor. Arkasında gözü yaşlı bir ana bırakıyor. Doğuya atanan memur bile korkuyor artık. Şehitler bir tek dağda verilmiyor. Şehrin ortasında dolaşanın bile can güvenliği tehlikede. Hakkari, Adana, Mardin, Gaziantep, Van, Ankara, istanbul... Onlarca yıldır terör örgütlerine binlerce şehit verdik. Ancak hala hükümet seçerken başkan seçerken vaatlerin arasında Teröre son! lafını aramıyoruz. Asgari ücretin ne kadar olacağı, mazotun kaç lira olacağı tek umrumuzda olan. Kimse farkında değil demek ki yıllarca hükümette kalanlar teröre dair en ufak bir çözüm bulamıyorken biz hala gözümüz kapalı oy atıyoruz. Ülkenin en büyük sorununun Ölüşümüz olması kimsenin umrunda değil. Adam hala arabasına koyacağı mazotun fiyatını düşünüyor. Allah sonumuzu hayretsin. Ama biz uyanmadan, biz en büyük sorunu farketmeden bu mesele çözülemez. Yüreğimiz kan ağlıyor. Her geçen gün daha da şehit vermeye alışmak istemiyoruz
