Vikings'i göremedim, üzücü.

Kitap biriktirmek çok büyük bir zevktir. Zevkle altını çizdiği, sayfalarının orasına burasına notlar aldığı kitabı kimseye vermek istemez insan. Yıllar sonra altını çizdiği yerlere bakıp gülümsemek de cabası...

Tek bir pgibolojik problemin incelendiği demek istemiştim ben, tavsiye ettiğin kitap daha genel sanıyorum.

Kitapları koleksiyonlaştırma gibi bir ilgin yoksa kütüphane kullan. Bulunduğun yere yakın olması şart değil ama büyük ve kaliteli bir kütüphane olması önemli. Sadece bir kez kayıt olursun, ya ücretsiz ya da 5 - 10 liraya; daha sonra vereceğin tek para, bitirdiğin her kitaptan sonra oraya tekrar gitmek için vereceğin yol paran olur. Zaten çoğu 1 aya yakın süre veriyor. Ama şahsen ben, kitabın benim olmasını ve bende kalmasını severim. Eğer az kitap okuyorsan para biriktirerek alman da güzel bir zevktir.

Entry sahibinin iki kere okuduğu kitaplardır, değişkendir. Bir kez ve derin okuma yanlısıyım.

Pgibolojik bir problemin detaylı olarak ele alındığı, roman türünde bir kitap arıyorum. (kült tercihim)

Moral verme tatavasına girmeyeceğim, artık moral sana etki göstermez. Lakin sana verebileceğim bir tavsiye var: Herkes kendin için yaşa tavsiyesini verir, çok saçma bulurum. Çünkü insan en çok kendisini tanırken, çöküşünü en iyi kendisi bilirken kendisi için yaşayamaz. Başka birileri ya da başka bir şeyler için yaşa! Kendine bir anlam katamasan da, kendine katlanamasan da, değer verdiğin bir başka kişiye ya da bir başka şeye anlam katabilir, ona katlanabilirsin. Sevgilerle.

Yabancılaşma problemini duymuşsunuzdur. Belki de birçoğumuzun farkında olmadığı sorunu. Kendini hiçbir yere ait hissetmemek. Hiçbir yerde huzur bulamamak...

Bu yeni gerçekleşen bir şey değil, doğuştan beri bu durumdayım. Mizacımdan gelen bu problem asosyalliğe de yol açtı haliyle. Şu sıralar insanlardan ve mekanlardan tamamen uzağım. Aslında uzak değilim, bir ona bir ona koşturup duruyorum. Amaç herhangi bir yere ya da bir insana dahil olup orada/onda huzur bulabilmek. Mesela sırf gereken ilgiyi gösteremeyeceğimi, birisinin gönlünü de bu şekilde yalan yere kıracağımı düşündüğüm için yıllardır bir kıza " aşık olamıyorum. " Çünkü biliyorum ki, ne kadar değer verirsem vereyim, en sonunda herkes gözümde ister istemez sıradanlaşıyor.

Ve açıkçası bu duruma alıştım da; kötü yanı bu. Artık bu davranışlarımı, yaşantımı yadırgamıyorum. Kimseden de bunu anlamasını beklemiyorum, çünkü benim bile doğru düzgün anlatabilmem imkansız. Sadece bu şekilde yaşamaya çalışıyorum işte.

Bu saatte kafanızı şişirmemin sebebi çözüm arıyor olmam değil arkadaşlar, çözüme artık gerek yok. Sadece, aynı durumda siz olsaydınız siz ne yapar, neler hisseder, nasıl davranırdınız? Bunu merak ediyorum, gerçekten.

Selam, sevgi.

edit: imla

Klişe tanımıyla: " insanın kendini hiçbir yere ait hissetmemesi. "
Bu tanımı, bu problemi anlatabilmek için her zaman yetersiz buldum. Ben de o yabancılardan biriyim. Bu durumda olmak demek, çok güzel bir arkadaş ortamındayken kendinizi o ortamda yokmuş gibi hissetmeniz, sevgilinizle beraberken aslında o sevgiliniz değilmiş gibi hissetmeniz, uç bir örnek daha verirsek annenize sarılırken hiçbir şey hissetmemeniz demektir. Huzur bulmak için gittiğiniz her yerin gözünüzde gittiğiniz andan itibaren sıradanlaşması, ömür boyunca hayatınıza anlam katabilecek ya da sizin de bu dünyada olduğunuzu size ispat edebilecek bir şey arıyor olmanız demektir. Yani, sosyal çevreniz yüzlerce insandan da oluşsa, siz her daim yalnızsınızdır.

ilk defa bir sosyal medya sitesinde düzgün, uzlaşılabilmiş bir tartışma örneği gördüm. Yeminle mutlu oldum. ikinize de şapka çıkarıyorum. Saygı, sevgi.

Aynı cinsiyetteki iki insan dahi birbiriyle eşit olmayabilir. Burada " eşitlik " olarak bahsedilen şey zaten iki cinsiyetin de aynı şeyleri yapabilmesi değil. Hukuki olarak eşitliği, hak olarak eşitliği. Feminizm birçok erkek tarafından kadınların kendini üstün görme anlayışı olarak bilinirken, feminizmin temelde kadın-erkek eşitliğini savunduğundan birçok erkeğin haberi yok. Yani, aslında iki cinsiyet de birbirine karşı büyüklük taslamıyor; ikisi de aynı haklara sahip olmak istiyor, ki bence olmalı da. Ben bir insanın hakkını aramasında sakınca görmüyorum. Lakin bu anlayış kendi cinsiyetini üstün görme anlayışına dönüşüyorsa, bu bir sorundur.

Üst Edit: Bu sözlükte ilk başlığım arkadaşlar. Kültür şoku içerisindeyim. Hataları mazur görün.

Herkesin kendini bulduğu bir yer vardır. Bazen bir insandan çok o yerin manzarasını incelikleriyle tanımayı tercih ederiz. Genellikle bizim kaçış yerimizdir. Bu dünyadan kaçmak için oraya gideriz. Orası da bu dünyadadır lakin siz oraya gittiğinizde artık bu dünyadan değilsinizdir.

Ailevi problemler, ekonomik sorunlar, pgibolojik buhranlar... Onlarcasıyla çeşitlendirebileceğimiz bu sorunların en çıkmaz noktalarında kendimizi bu huzur bulunan mekanlarda buluruz. Sizin oraya gitmenize sebep olan her şeyi arkada bırakarak gidersiniz oraya. Günah çıkarmak, tövbe etmek gibidir. Oraya vardığınızda artık temizsinizdir. Oradan ayrıldığınızda yine kirli...

Benim huzur bulduğum yer Istanbul Çengelköy'deki Şarapçılar iskelesi'dir. Mevzu şarap değil. Para varsa içerim. Mevzu iskele, deniz, köprü. Mevzu Istanbul!

Her gittiğimde bir şeylerden kaçmış insanları görüyorum orada. Korkaklıktan değil, geriye temiz bir şekilde dönebilmek için.

Sizin de kendinizi bulduğunuz bir yeriniz olsun ciğerlerim. Bir mekan olması şart değil. Bir ailede de huzur bulunabilir, bir dostta da. Ya da klagib olarak eşsiz bir manzaranın önünde de. Kendinize bu karmaşık dünyada bir yer bulun, bir yer edinin ciğerlerim.

( ilk başlığım olduğundan bir açıklama yapayım: fazla takılmam buralarda, bir şeyler yazdığımda da şukusu, çugusu umrumda olmaz. Primle, beğeniyle işim yok. içimde yer açılsın diye yazarım, bilginiz ola. Hepinize iyi akşamlar. Selam, sevgi. )

Size " Sen gökkuşağını görmüyor musun şimdi? " şeklinde sorular soran, beyin fukarası arkadaş tipini meydana getiren genetik hastalık. Kör değilim kafası, renk körüyüm.

Şukuladığım ilk yazı. Çok iyi.