04 06 2012 bugün ağabeyim öldü

pazartesi günü sabah 07:00 de yatagında beyin kanaması geçirdigi tespit edildi telefon ile haberini aldıgımda yıkıldım, böyle acı yok


1 gece önce doğum gününü kutlamak için yanına gittim onun evinde kaldım sabah uyuyordu işe gitmek için çıktım
2 saat sonra haberi geldi işyerinden eve gidişim o yol bitmedi inanmıyordum öldügüne gittigimde iyileşmiş bulacaktım
olmadı...

ölmüştü

ne yapacagımı bilemedim 17 yaşındayım bu yaşıma kadar büyüdügümü kabul etmezdim sanki bir günde büyüdüm

bir günde yaşlandım, kimseyle dertleşemiyorum agzımdan iki cümle çıkınca aglamaya isyan etmeye başlıyorum,

ailenizin kıymetini bilin...

abinin iyisi kötüsü yoktur en kötü şey abisizliktir

17 yaşındayım bir çogunuzdan büyük olabilirim size tek bir nasihatım olcak

ağabeylerinizle

onu topraga koymak dünyanın sonu gibi...

bunları ben buraya neden yazdım bilmiyorum belki sizle dertleşmek istedim bir çok arkadaşımdan daha çok sevdigim
inci ailesi ile

ağabeyime,

yokluğuna değilde, acıya alışıyorsun.
onsuzluğa değilde, onun olduğu hatıralara alışıyorsun...
onunla daha geçirecek çok güzel yıllarımız vardı cümlesine değilde,
onunla yaşadığın uzun yıllara şükretmeye alışıyorsun...
kısacası alışmaya alışıyorsun...

edit:

inanmayıp bunu şaka zannedenlerede keşke şaka olsaydı

keşke bana hayatı ögreten o koca yürekli adam herzamanki yerinde olsaydı

neyse herşeyin gırgır şamata olmadıgını anlayanların olması beni inci ailesine biraz daha bagladı

dostlar sagolsun...