Bir sene ,bir ay, iki hafta oldu beyler. Dayanamiyorum artik kimseye anlatamamaktan, mutlu gorunmeye calismaktan biktim.

Ben tum hayatimi kaybettim. Hayatimda ne kadar anim varsa icinde olan adami kaybettim. Artik birilerine anlatmazsam kafayi yicem.

Kardesim dedigim adami beyin zarindaki iltahap aldi goturdu hayatimizdan. Bir anda hic olmadik anda basi agrimaya basladi. Hastaneye gittigimizde bir seyi yok dediler geri gonderdiler. Ama huur cocuklari tespit edemediler. Kardesimi benden alan hastaligi goremediler.

40 gun hastane de yatti. Tedaviye cevap veriyor dediler. Iyilesti iltahap kuculdu dediler. Eve cikti ve iyiydi. Tek problem hatirlamiyordu cogu seyi. Unutuyordu o an yaptigi her seyi. Odaya girip ciktiginda sen ne zaman geldin diyordu. Seviniyorduk en azindan hayatta diyorduk.

5 gun sonra kriz gecirdi. Hastaneye kaldirdik hemen. 3 gun yogum bakimda yatti. Ve bi gun sabahin 5inde aradilar. Haberini verdiler. Ya gibeyim lan boyle hayati. Oldugum yere kapaklandim. Gostermek istemedim icimdeki aciyi. Aglayamadim. Bagiramadim. Yapamadim.

Boyle hayatinda, adaletininde anasini gibeyim. Gitti lan gitti dostum.

Artik dayanamiyorum bu aciya. Intahari ne kadar ciddi sekilde dusundugumu kimse anlayamaz. Biktim amina kodugumun hayatindan. Mutlu gorunmeye calismaktan , iyiyim demekten.